Mister Ιούνιος 2016-Γιάννης Νύκταρης – Ελληνική Λέσχη Μοτοσυκλετιστών BMW

Να μαστε λοιπόν!!!!

“Το αγόρι του Ιούνη”, για το bmwriders club, τίτλος που επιτεύχθηκε χάρη στα 20€ που “έσταξα” στον Καβούρη, και προσπέρασα στη στροφή τον παππού, αφήνοντας του τον άχαρο (και καθόλου εύηχο) τίτλο του “mister Ιούλιος”!!!

Αξιοκρατία παντού.

Η πρώτη μου επαφή με τις 2 ρόδες, ήταν κάπου στην Τρίτη δημοτικού, με ένα μοτοποδήλατο GILERA, που είχε βρει κάπου παρατημένο, σκουριασμένο, χωρίς πινακίδες, με ένα κομμάτι στουπί για τάπα βενζίνης και, μας το κουβάλησε στο χωριό ο ξάδερφος ο Μανώλης.

Το θυμάμαι σαν όνειρο, ξυπόλυτοι φτωχοδιάβολοι, να πατάμε πετάλι μαρσάροντας μέχρι να ανέβουμε την ανηφόρα.

Ευτυχώς δεν είχα Atari, αλλά είχα τον κόσμο όλο.

Έβλεπα στην Κρήτη να με προσπερνούν ομάδες ευρωπαίων (Γερμανοί κυρίως), και αναρωτιόμουν αν ποτέ θα κατάφερνα να αγοράσω δίκη μου μηχανή και, (άπιαστο όνειρο με τα τότε δεδομένα), αν ποτέ θα κατάφερνα να ταξιδέψω κι εγώ σε κάποια άλλη χώρα.

Ακολούθησε το γυμνάσιο και τα δανικά παπάκια των φίλων μου, έως ότου καταφέρω στα 18, να αγοράσω την πρώτη μου μηχανή, ένα ασημί Virago 250cc (κι αυτό με πόνο ψυχής). Ήταν η τάση της εποχής τότε, τσοπεράδες, με σκισμένα τζιν, μπαντάνες και καουμπόηκες μπότες.

Μια λέξη μόνο: ΕΥΤΥΧΙΑ!!!!!!!

Ακολούθησε το Shadow 600cc και 4 χρόνια μετα, επιτέλους το πρώτο μου BMW, ο πρώτος μου πραγματικός έρωτας σε 2 ρόδες, το Crouiser 1200cc, ivory και λαχταριστό!!!!

Πέρασαν τα χρόνια, μεγάλωσαν οι ανάγκες και, μαζί η δίψα για ταχύτητα και μεγάλες αποστάσεις. Αφού πειραματίστηκα με ένα αξιοπρεπέστατο R 850R, επιτέλους βρήκα τον προορισμό μου στον πλανήτη μοτοσυκλέτα, που δεν ήταν άλλος από τα μεγάλα touring της BMW και συγκεκριμένα την τότε τουριστική ναυαρχίδα, το R 1150RT.

Η μοτοσυκλέτα που σηματοδότησε τη μόνιμη εγκατάσταση μου στην Αθήνα και την είσοδο μου στο bmwriders club, το 2002 όπου ξαναγεννήθηκα Μοτοσυκλετιστικά.

Τα πρώτα μου μεγάλα ταξίδια στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Πρωτόγνωρη αίσθηση, απόλυτης ελευθερίας.

Το συναίσθημα ότι ζεις το όνειρο που είχες από μικρό παιδί, κάνει τη βροχή που σε μαστιγώνει στις Βαυαρικές Άλπεις, να μοιάζει με Αυγουστιάτικο αεράκι. Τότε κατάλαβα πως νιώθει εκείνος που κρατάει τον τυχερό πρώτο λαχνό στα χέρια του και τον κοιτάει ξανά και ξανά, μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι όντως αυτός είναι ο τυχερός, και στο επόμενο δευτερόλεπτο τα μελλοντικά του σχέδια δε θα ήταν ποτέ πια τα ίδια.

Η στιγμή που ξέρεις τι θέλεις να κάνεις στην υπόλοιπη ζωή σου.

Από τότε κύλησαν πολλά χιλιόμετρα, μέχρι να πάρω τη μεγάλη απόφαση. Goodbye boxer, welcome “K”, και η μηχανή που ζαχάρωνα, ήταν δικιά μου K 1200 GT. Ομορφιά!!!!

Και το ταξίδι συνεχίζει….

Υπάρχει μοτοσυκλετιστική ζωή πριν, και μετά club. Οι Τετάρτες δε θα ήταν πια ίδιες.

Πολύωρες συζητήσεις και διαφωνίες, για το πόσες μπίρες τελικά ήπιαμε, και το Λενάκι να τσεκάρει το τεφτέρι, για αν θα παραγγείλουμε πίτσες η σουβλάκια, η που θα βάλουμε λάστιχα, τι λάστιχα, πιο πλυντήριο πλένει καλύτερα, πόσα στρέμματα είναι τελικά το οικόπεδο που αγοράσανε εξ αδιαιρέτου ο Πολυχρονεμένος (πολλά τα έτη του), παρέα με τον Παϊζάνη, λίγο έξω απ´ την Κωνσταντινούπολη…

Στο club, βρήκα μια οικογένεια, έτοιμη να με συμβουλέψει αλλά και να με ακούσει, να με βοηθήσει να γίνω καλύτερος οδηγός, να παίρνω και να δίνω γνώσεις, να μάθω όλες τις μπιραρίες και τα χαμαιτυπεία της Αθήνας, και να ταξιδέψω σε μέρη στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, που ποτέ δε θα είχα καταφέρει να πάω μόνος μου. Με τα χρόνια, οι σχέσεις με τους υπόλοιπους τρελούς σφυρηλατήθηκε, γελάσαμε πολύ, (πολλές οι πενταήμερες), κουμπαριάσαμε σχεδόν όλοι με όλους, ήρθε ο γάμος, τα παιδιά, τα παραπανίσια κιλά, αλλά ευτυχώς παρέμεινα όμορφος, χαριτωμένος κι ανώριμος.

Ο Πολυχρονεμένος, (πολλά τα έτη του) ο Συντεκνάρας, ο Καβούρης, ο Ναβρατίλοβας, ο Obama, ο Αφρικανικός Μυρμιγκοφαγος, ο Πολύφημος, ο Maestro, ο Capitano, ο 16:9, ο Μανάβης, (η Μ´ ανάβεις), ο Κοντσίτας, ο Ποκαχόντας, οι όμορφες αμαζόνες μας και, όλοι οι υπόλοιποι τυχεροί που με απολαμβάνουν και με χαίρονται…

Όλοι εκεί. Σαν ήρωες σε Comix εικονογραφημένο. Τους σκέφτομαι, και συνειδητοποιώ ότι χαμογελάω και νιώθω τυχερός που υπάρχουν στη ζωή μου. Τελικά αυτό μένει, αυτό μετράει.

Παιδιά, ευχαριστώ που δε με έχετε λιντσάρει ακόμη. Μόνο αυτό!!!!

Θα μπορούσα να γράφω για ώρες, αλλά πρέπει να παραδώσω τη φλυαρία μου στον Καβούρη, αλλιώς λέει θα βάλει “Αγόρι του Ιούνη” τον παππού, και θα πάει στράφι το εικοσάρικο.