Το λέει και το τραγούδι, τι είναι αυτό που μας ενώνει…..
Στη δικιά μας περίπτωση είναι οι αγάπη για τις μηχανές, τα ταξίδια και τα ατέλειωτα τσιμπούσια.
Η ιστορία μου είναι μικρή, όπως και τα χρόνια μου. Το μικρόβιο της μοτοσυκλέτας άρχισε από τα παιδικά μου χρόνια όταν ο πατέρας μου με μια BMW R25 μας έκανε τις πρώτες βόλτες της οικογένειας μου. Αυτός ο μελωδικός ήχος του boxer ακόμα ηχεί στα αυτιά μου και η ομορφιά της φυσικά είναι χαραγμένη στη μνήμη μου. Oι πρώτες επαφές είναι με ένα solex. Μετά ήταν με ένα Sachs-Hercules-K50RL το οποίο αγόρασε ο πατέρας μου για να πηγαίνει στη δουλειά του αλλά κατέληξε στα χέρια του αδελφού μου, για να το κάνει μονόσελο με κουρελού. Δεν ήταν γραφτό να το ευχαριστηθώ και εγώ γιατί τα κλεφτρόνια μας το περιποιηθήκαν δεόντως.
Στα φοιτητικά μου χρόνια μου έκανε συντροφιά το πρώτο ουσιαστικό δικό μου μηχανάκι, ένα YAMAHA TOWNMATE 50 που ίσως να ήταν και προφητικό γιατί ήταν παπί με διαφορικό. Τα πρώτα μου ταξιδάκια τα έκανα δειλά δειλά, με την απειρία να με συνοδεύει, είχα και τις πρώτες πτώσεις μου χωρίς τίποτα σημαντικό σε “απώλειες”.
Στη συνέχεια αγόρασα την πρώτη μεγάλη μοτοσυκλέτα μου, ένα SUZUKI GN 250, την οποία κράτησα κάμποσα χρόνια έως ότου έκανα οικογένεια και την πούλησα. Ομολογώ πως την αγορά αυτή δεν μπορώ να τη δικαιολογήσω, ήταν μια μηχανή που δεν με αντιπροσώπευε.
Έχουν περάσει αρκετά χρόνια χωρίς μηχανή, το μικρόβιο πάντα υπήρχε και έτσι για πρώτη επαφή πήρα το σκούτερ X-MAX, ωραίο, δυνατό, αλλά καθώς περνούσε ο χρόνος ένιωθα ότι δεν μου ήταν αρκετό. Έτσι πήρα την απόφαση για μεγάλα κυβικά και ήρθε το TDM 900. Κάτι με ενοχλούσε, δεν ήμουν ευχαριστημένος, έτσι άρχισα την αναζήτηση. Για κάτι διαφορετικό, πολύ διαφορετικό…
Αυτό ήταν, γύρισα στα χνάρια του πατέρα μου με ένα R1200RT.
Αυτή είναι μοτοσυκλέτα, αρχίσαμε τις βόλτες και τις αναζητήσεις.
Ρώτησα, έμαθα, διάβασα ότι υπάρχει μια λέσχη με BMW, έτσι ήρθα σε επαφή με την λέσχη πριν μερικά χρόνια. Η λέσχη ήταν σε ένα υπόγειο στο Θησείο, πέρασα μερικές φορές από έξω μέχρι να πάρω την απόφαση να περάσω τα σκαλιά του υπόγειου.
Δεν θα ξεχάσω την υποδοχή του Σπύρου και του Κλεάνθη, να μου εξηγούν την λειτουργία της λέσχης, τις δραστηριότητές της, τους κανόνες της.
Έτσι άρχισε το υπέροχο ταξίδι με συνοδοιπόρους τους ωραίους ανθρώπους στην εμφάνιση αλλά κυρίως στην καρδιά!
Σε μια λέσχη σαν και του λόγου της μόνο καλά μπορείς να πάρεις, αρκεί να το θες και να το δεις, είναι ευκαιρία να επικοινωνήσεις με ανθρώπους με κοινά στοιχεία και σίγουρα στο τέλος σίγουρα θα είσαι καλύτερος αναβάτης και θα οδηγείς με ασφάλεια στους δρόμους.
Είμαι τώρα σίγουρος μετά από τέσσερα χρόνια παρουσίας στη λέσχη ότι όλα αυτά τα δρώμενα που γίνονται εκδρομές, βόλτες έχουν ένα σκοπό, στο τέλος κάθε εκδρομής οίνος και λουκούλλεια γεύματα. (με ή χωρίς ψητά λαχανικά).
Θα ήθελα τέλος να ευχαριστήσω όλους για τις όμορφες στιγμές και το Δ.Σ. για την τιμή που μου έκανε.
Εύχομαι η λέσχη να συνεχίσει τις δράσεις της και να συνεχίσουμε να έχουμε όμορφες στιγμές με ασφαλή χιλιόμετρα!
Νίκος Κούρτης
