Πάνε πολλά χρόνια από τότε που αγόρασα το πρώτο μου μηχανάκι. Θα πρέπει να ήταν γύρω στο 1990. Φοιτητής τότε στην Πάτρα , στην πόλη των περισσότερων παρα-εισαγωγέων Ιαπωνικών μοτοσυκλετών, και από οικογένεια που το μεγαλύτερο δίκυκλο που επέτρεπε στα παιδιά της ήταν το ποδήλατο, κρυφά αγόρασα ένα μεταχειρισμένο Honda 50 cc με συμπλέκτη. Κοντό, με μηχανή από το θρυλικό CB 50 cc,  χοντρά λάστιχα και σχάρα μπροστά από το τιμόνι. Το λάτρεψα ! Όχι για την ομορφιά του ή για τις επιδόσεις του αλλά γιατί για πρώτη φορά ένιωσα μαζί του τον αέρα να μου σκίζει το πρόσωπο και την ελευθερία του αναβάτη. Οι μετακινήσεις μου από και προς τη σχολή έγιναν παιχνίδι ενώ οι βόλτες για καφέ στο Ρίο απέκτησαν μεγαλύτερο νόημα αφού πια μετρούσε και η διαδρομή. Μάλλον η διαδρομή μετρούσε περισσότερο !

Ένα καλοκαίρι αποφάσισα να το ΄΄ταξιδέψω΄΄ και ήρθα στην Αθήνα με αυτό. Έξι ολόκληρες ώρες !!! Με θυμάμαι easy rider στην παλαιά εθνική οδό –ποιος τολμούσε να πάει από τη νέα – φορτωμένο με σακίδια εμπρός στο τιμόνι και στην πίσω σέλα και τα πόδια στις μπροστινές μπουκάλες, να αναβοσβήνω τα φώτα στους μηχανόβιους που συναντούσα και πήγαιναν διακοπές. Τώρα ποιος κορόιδευε ποιον και ποιος έριχνε το περισσότερο γέλιο, δεν το έμαθα ποτέ ! Το βέβαιο είναι πως εγώ το διασκέδαζα όσο τίποτα άλλο ! Το ταξίδι έγινε και αντίστροφα , Αθήνα-Πάτρα, και κράτησε επίσης έξι ώρες. Το καημένο, μετά τις δύο ώρες δρόμο, με τέρμα γκάζι μόλις που έπιανε τα 50 χλμ/ώρα. Αν είχε χέρια θα τα σήκωνε και τα δυο μαζί και θα με πλάκωνε στα χαστούκια !!! Το έχω ακόμη και μάλλον δεν θα το αποχωριστώ ποτέ. Μ αυτό πήγα στο Πανεπιστήμιο, με αυτό για διακοπές φορτωμένος με δεύτερο άτομο και με ψαροντούφεκο και μ΄αυτό αργότερα έκανα τις πρώτες μου μεταφορές υλικών (!!!) στη δουλειά μου.

Όντας ωστόσο ακόμη φοιτητής και έχοντας πια νιώσει το πώς είναι να οδηγείς μηχανή και το τι σου προσφέρει, αποφάσισα να ΄΄μεγαλώσω΄΄. Ο φίλος μου ο Μηνάς είχε ένα GPZ 400 και όταν το καβάλησα για πρώτη φορά κατάλαβα το πώς είναι να έχεις πολλά άλογα κάτω από τα σκέλια, πώς είναι να ανεβοκατεβαίνουν ταχύτατα 16 βαλβίδες από κάτω σου και πώς είναι να πιάνεις τα 0-100 σε μερικά μόλις μέτρα. Θαρρώ πως τότε , πρέπει να ήταν το 1992, έδωσα 630.000 δραχμές για να αγοράσω το δικό μου μεταχειρισμένο GPZ 400. Τα χρήματα αυτά τα αποταμίευε ο πατέρας μου για τις σπουδές μου και θα μπορούσαν να εκταμιευτούν από μένα  μόλις γινόμουν 23 ετών.  Πήρα και ένα δερμάτινο μαύρο μπουφάν και έγινα ΄΄γρήγορος΄΄ ! Ποιος με έπιανε ;;; Πάτρα-Αθήνα , Αθήνα-Πάτρα, Αθήνα-Ιωάννινα, Κρήτη, Σπάρτη, Κεφαλονιά, Λάρισα…. Και πού δεν πήγα ! Η διαδρομή Αθήνα-Πάτρα είχε πλέον γίνει χαλαρά 1:40 !!! Όμορφη μηχανή, ογκώδης, στιβαρή, καλοζυγισμένη, γρήγορη ! Τα πολυβάλβιδα όμως είναι και κομμάτι ευπαθή. Μέχρι κινητήρα άλλαξα ! Μια φορά στη Γαλατσίου σταμάτησα σε ένα φανάρι και μου μύριζε βόθρος ! Σκέφτηκα πως κάπου κοντά θα εκκενώνουν βόθρο ή πως κάπου κοντά μου θα ήταν κάποιο βυτίο. Έφυγα και στο επόμενο φανάρι πάλι τα ίδια. Κοίταζα δεξιά αριστερά μπας και καταλάβω… τίποτα. Τα ίδια και στο επόμενο φανάρι. Δεν είναι δυνατόν να με ακολουθεί η μυρωδιά σκέφτηκα… Σκύβω κοιτάζω τα παπούτσια μου, τίποτα. Ήταν προφανές πως εγώ μύριζα !!! δηλαδή η μηχανή μου. Μέχρι να επιστρέψω στο σπίτι, σταματούσα 100 μέτρα πίσω από το τελευταίο αυτοκίνητο ! Πού να τους ζυγώσω ;;;  Ήταν ο φορτιστής της μπαταρίας ! Αργότερα ο μηχανικός μου εξήγησε πως έτσι μυρίζει ο φορτιστής όταν χαλάσει. Μου την πήραν κάτω από τη γέφυρα Ροσινιόλ που την είχα παρατήσει όταν με ΄΄άφησε΄΄ από βλάβη τελευταία φορά το 2005. Δήλωσα απλώς την κλοπή στο αστυνομικό τμήμα και ευχήθηκα στο νέο κάτοχο να είναι καλοτάξιδος. Εγώ κράτησα τις όμορφες αναμνήσεις της και τον αριθμό κυκλοφορίας της ΄΄ΑΧΖ 350΄΄ …

 

Η δουλειά μου όμως απαιτούσε καθημερινά πολλές μετακινήσεις στο κέντρο και έτσι χρειαζόμουν άμεσα μηχανή. Με αυτοκίνητο δεν προλάβαινα να κάνω ούτε τις μισές δουλειές μου. Άσε που είχα πια μάθει με τη μηχανή. Όταν έμπαινα σε αυτοκίνητο νόμιζα πως ήμουν φυλακισμένος. Μπήκα σε ένα γνωστό μαγαζί στη Θηβών ψάχνοντας να αγοράσω κάτι για να κάνω απλώς τη δουλειά μου. Είχα αποφασίσει να πάρω είτε ένα CB 125 είτε ένα XR 125. Μόλις του το είπα έβαλε τα γέλια. Εσύ 125 ;;; πού θα πας με το 125 ; Ούτε δεύτερο άτομο δεν παίρνει πίσω. Μου πρότεινε ένα μεταχειρισμένο Transalp. Δεν ήθελα πια μεταχειρισμένο. Αρκετά είχα ταλαιπωρηθεί από τις βλάβες των μεταχειρισμένων. Πήγα να φύγω, ελαφρά απογοητευμένος αφού δεν ήταν και τόσο απλή υπόθεση τελικά η αγορά νέας μηχανής, και το μάτι μου έπεσε στη βιτρίνα. Ένα πανέμορφο ολοκαίνουργιο μαύρο-μπλε  KLE 500 ! Πάλι Kawasaki μα αυτή τη φορά δικύλινδρο και on-off.  Αυτό θα πάρω του είπα. Δεν περίμενα την απόκκρισή του, είχα ήδη αποφασίσει. Και όπως αποδείχτηκε, δεν έκανα λάθος. Το KLE το έχω ακόμη. Μ αυτό δεν έχω βγει ποτέ εκτός Αθηνών, όχι γιατί δεν ήταν κατάλληλο μα γιατί για ένα μεγάλο διάστημα δεν πήγαινα μοτο-βόλτες. Εκτός από τα λιγοστά σχετικά χρήματα της αγοράς του και τα επίσης λιγοστά  για την προληπτική του συντήρηση δεν έχω δώσει δραχμή επιπλέον. Έχω κάνει 40.000 χλμ και όλα μέσα στην Αθήνα. Οι κόρες μου το αγαπούν και μάλλον μαζί με το Honda θα είναι τα μηχανάκια πάνω στα οποία θα μάθουν να οδηγούν κι εκείνες.

 

 

Το 2014 , μετά από εικοσιτέσσερα χρόνια πάνω στη σέλα, είχε έρθει η ώρα να καβαλήσω κάτι σούπερ, κάτι μοναδικό. Παρορμητικά όπως πάντα μπήκα σε έναν από τους επίσημους dealer της BMW και παρήγγειλα το καλύτερο ! Ένα BMW GS 1200 LC ADVENTURE ! Θυμάμαι το Βασίλη τον πωλητή τους να με ρωτά τι χρώμα το θέλω κι εγώ να του απαντώ ΄΄όποιο να ναι΄΄ ! Ιδιοκτήτης και πωλητής έμειναν παγωτό ! Μα πώς είναι δυνατόν ;;; Αφού και τα τρία χρώματα ήταν πανέμορφα ! Αφού η μηχανή ήταν κόσμημα ανεξαρτήτου χρώματος ! Εγώ έτσι τα λέω : τεχνολογικά κοσμήματα ! Ισχύς, όγκος, ζύγισμα, ασφάλεια, επιδόσεις, ομορφιά ! Βγήκα στο δρόμο και νόμιζα πως ήμουν άρχοντας ! Δεν χόρταινα να οδηγώ μέσα στο κέντρο, να επιταχύνω και να επιβραδύνω και να χώνομαι ανάμεσα από τα αυτοκίνητα.

 

Η οδήγησή του πιο εύκολη κι από του KLE . Ήταν εντυπωσιακό ! Δεν πέρασαν ούτε δυο μήνες και έμαθα για την επίσημη λέσχη των Ελλήνων μοτοσυκλετιστών BMW. Χωρίς να ξέρω γιατί, ένιωθα πως εκεί θα είχα πολλά να μάθω και να κάνω. Τους επισκέφθηκα ένα βράδυ Τετάρτης. Με υποδέχθηκε θερμά ο Σπύρος ο Καψοκαβάδης – ο κόσμος λέει πως το κοντέρ της μηχανής του έχει γράψει πολύ περισσότερα από 500.000 χλμ στον κόσμο ενώ οι βαλίτσες του είναι γεμάτες αυτοκόλλητα – και μου εξήγησε πώς λειτουργεί η λέσχη. Μετά από λίγες μέρες έκανα την πρώτη μου μοτο-βόλτα με τη λέσχη στο Μπάφι της Πάρνηθας. Η ομαδική οδήγηση ήταν από μόνη της εντυπωσιακή . Εκεί γνώρισα και το Μπένυ, τον πρόεδρο της Λέσχης. Ακολούθησαν κι άλλες μέχρι την άνοιξη του 2015, ώσπου ΄΄έτυχε ναύλος΄΄ για Τουρκία ! Ήταν η πρώτη μου εκδρομή στο εξωτερικό ! Διαβατήρια, πράσινες κάρτες, στολές, GPS, χάρτες, ξενοδοχεία… όλα μελετημένα και καλά προετοιμασμένα.

 

 

Παρέα με έμπειρους αλλά και πρωτάρηδες όπως εγώ μοτο-ταξιδιώτες εξωτερικού και με οδηγό τον έμπειρο Σταύρο Κωσταβάρα έκανα ένα από τα πιο όμορφα ταξίδια μου. Κωνσταντινούπολη, Άγκυρα, Καππαδοκία, Παμούκαλε, Σμύρνη, Τροία ! Ταξιδέψαμε με αερόστατο στην Καππαδοκία, ανεβήκαμε στο Δούρειο Ίππο στην Τροία, είδαμε τους Δερβίσηδες να περιστρέφονται στην Κωνσταντινούπολη, μυρίσαμε τα μπαχαρικά της Ανατολής και φάγαμε τα γλυκά και τα φαγητά τους…

 

 

 

Το ταξίδι είχε ξεκινήσει ! Τον επόμενο χρόνο έφυγα μόνος για Ιταλία-Ελβετία. Νάπολη, Ρώμη, Φλωρεντία, Piza, Cinque Terre, Μιλάνο, Lugano… Τα σύνορα του κόσμου ξαφνικά άνοιξαν και οι πολιτείες έγιναν πιο προσιτές. Οι αποστάσεις εκμηδενίστηκαν και οι χώρες έγιναν διπλανά χωριά. Τα βράδια απέκτησαν νόημα σχεδιάζοντας διαδρομές και τσεκάροντας σημεία ενδιαφέροντος στο χάρτη. Ο Τάσος πια μπορούσε να πίνει καφέ στην Costa Amalfitana,  να σκαρφαλώνει στο Βεζούβιο με τη μοτοσυκλέτα του, να διασχίζει τη λίμνη του Como και λίγο μετά να βλέπει τη λίμνη του Lugano . Και όλα αυτά Μάρτη μήνα με βροχές και κρύο ! Ο εξοπλισμός όμως έκανε τα πράγματα πολύ πιο απλά.

 

Ήρθε όμως και το καλοκαίρι και η λέσχη οργάνωσε και πάλι εκδρομή στο εξωτερικό. Αυτή τη φορά στο Garmisch, για την ετήσια εκδήλωση της BMW. Δεν υπήρχε περίπτωση να το χάσω. Μόνο που αντί για μία εβδομάδα ταξίδι εγώ το έκανα δύο. Μαζί με τη μεγάλη μου κόρη τη Ναυσικά  ΄΄ανεβήκαμε΄΄ μόνοι από Βουλγαρία, Σερβία, Σλοβακία, Ουγγαρία και συναντηθήκαμε με τις υπόλοιπες μηχανές στην Αυστρία μετά από μία εβδομάδα.

 

Όλοι μαζί πήγαμε στο Garmisch και όλοι μαζί επιστρέψαμε από Δαλματικές ακτές. Τα  βιολιά στη Σκαντάρλια του Βελιγραδίου, ο Δούναβης που ήταν σχεδόν παντού παρόν,  οι  απέραντες εκτάσεις με ηλιοτρόπια στη Σερβία, οι  γέφυρες στη Βουδαπέστη, το Νταχάου στο Μόναχο, οι παγετώνες στο Grossglockner, το καφεδάκι στο κάστρο του Ντουμπρόβνικ…   Κάθε τέτοιο ταξίδι είναι και μια ιστορία ζωής.

 

 

Απίστευτες εικόνες, απίστευτες εμπειρίες. Ταξίδι σε δεκατρείς χώρες μέσα σε δύο εβδομάδες ! Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι μπορεί να είναι τόσο εύκολο και συνάμα τόσο συναρπαστικό. Οι βαλίτσες μου αρχίζουν να γεμίζουν σιγά σιγά με αυτοκόλλητα χωρών . Κάθε ένα από αυτά αντιπροσωπεύει πολλές όμορφες αναμνήσεις.

Η Ελληνική Λέσχη Μοτοσυκλετών BMW είναι φτιαγμένη από ανθρώπους που αγαπούν τη μοτοσυκλέτα και τα ταξίδια. Προσφέρουν την εμπειρία και τις γνώσεις τους σε οποιονδήποτε, προκειμένου να ταξιδέψει με ασφάλεια στον κόσμο. Εκεί έμαθα τα περισσότερα για το μοτοσυκλετιστικό εξοπλισμό, εκεί έμαθα για την ασφαλή οδήγηση εντός και εκτός δρόμου, εκεί ταξιδεύω μαζί με τα υπόλοιπα μέλη κάθε Τετάρτη !

Ευχαριστώ τα παιδιά της  Λέσχης για την ανάδειξή μου ως αναβάτη για το μήνα  Μάιο μα και για όσα μου έμαθαν μέσα στα δύο χρόνια που είμαι μέλος της . Εύχομαι σε όλους – μέλη και μη – να είναι πάντα όρθιοι, αγρατζούνιστοι και να ταξιδέψουν ως την άκρη της γης καβάλα στη σέλα τους !

Τάσος Μαρής