Ο Έλληνας ταξιδευτής και πρώτος Πρόεδρος της Λέσχης μας, έκανε μια ανάπαυλα από τις απρόσμενες δυσκολίες που συνάντησε στη διαδρομή, απολαμβάνοντας το ξεκούραστο και πιο πολιτισμένο οδικό δίκτυο της Ταϊλάνδης.
Αφηγείται στη συνέχεια του οδοιπορικού του για το newsbeast.gr
Η Ταϊλάνδη δεν μου ήταν άγνωστη, καθώς την είχα επισκεφθεί δυο φορές στο παρελθόν με μοτοσυκλέτα (1995, 2009). Κατά συνέπεια, γνώριζα πολύ καλά τι με περίμενε όταν αποχαιρετούσα την Μιανμάρ και περνούσα στην Ταϊλάνδη από την συνοριακή πύλη Mae Sot.
Δεν περίμενα όμως πως ένας φίλος από τα παλιά, ο οποίος τυχαία βρισκόταν στην Ταϊλάνδη για διακοπές, θα ερχόταν να με υποδεχτεί στα σύνορα. Ο Γιάννης Σαπουτζής δεν δίστασε να ταξιδέψει από την Μπανγκόγκ ως τα σύνορα με λεωφορείο (11 ώρες διαδρομή), προκειμένου να περάσουμε ένα υπέροχο βράδυ μαζί στην συνοριακή πόλη Mae Sot, πίνοντας μπύρες και συζητώντας για τις περιπέτειες του δίτροχου ταξιδιού μου.
Για τις επόμενες πέντε μέρες που βρέθηκα να οδηγώ στην Ταϊλάνδη, οι άθλιοι δρόμοι της Μιανμάρ είχαν παραχωρήσει την θέση τους σ’ ένα άρτιο οδικό δίκτυο που ξεκούρασαν αρκετά, τόσο τον αναβάτη, όσο και τις ταλαιπωρημένες αναρτήσεις της λευκής Africa Twin.
Οι εξυπηρετήσεις που απολάμβανα καθ’ οδόν ήταν υποδειγματικές και το ντεπόζιτο της μοτοσυκλέτας άρχισε να γεμίζει και πάλι με βενζίνη 95 οκτανίων!
Η οδική αποστολή που είχα να επιτελέσω στην επικράτεια της Ταϊλάνδης ήταν περίπου 1700 χλμ., ενώ κάποια αρχικά πλάνα που είχα στο μυαλό μου για ένα σύντομο πέρασμα από την γειτονική Καμπότζη τελικά εγκαταλείφτηκαν.
Όσον αφορά το ταϊλανδέζικο σκέλος του «TRANS ASIAN 2017», προτίμησα να γυρίσω την πλάτη στην «αμαρτωλή» Μπανγκόγκ και στο εξωτικό Πουκέτ (προορισμούς που είχα γνωρίσει τις προηγούμενες φορές) και να ταξιδέψω ως τα σύνορα της Μαλαισίας «σνομπάροντας» τα βαριά τουριστικά ονόματα της χώρας.
Μικροί γαλήνιοι οικισμοί, αγρότες και βοσκοί, συγκροτήματα βουδιστικών ναών και πυκνή τροπική βλάστηση ήταν τα θέματα που τράβηξαν το ενδιαφέρον του φωτογραφικού φακού, ενώ ένας λαμπερός ήλιος με συνόδεψε όλες τις μέρες που οδοιπορούσα στην Ταϊλάνδη.
Στην Μαλαισία, την έβδομη χώρα του «TRANS ASIAN 2017», οι τροχοί της μοτοσυκλέτας κύλησαν για μόλις 160 χλμ. – ήταν η μικρότερη απόσταση που έκανα σε χώρα του διηπειρωτικού ταξιδιού μου.
Μετά τα σύνορα, οδήγησα την λευκή HONDA ως την πόλη-λιμάνι Georgetown, την πρωτεύουσα του νησιού Penang. H προσέγγιση του νησιού έγινε οδικώς χάρη στην γέφυρα Penang Bridge. Με μήκος 13,5 χλμ., είναι η μεγαλύτερη γέφυρα της Μαλαισίας και μία από τις μεγαλύτερες της Ασίας.
Φτάνοντας στην Georgetown, το «TRANS ASIAN 2017» στην ηπειρωτική Ασία ουσιαστικά τελείωνε, με καταγεγραμμένα στο κοντέρ 14.360 χλμ. Τι δουλειά όμως είχα στην Georgetown;
Από το λιμάνι της πόλης, ένα μικρό φορτηγό πλοίο θα μετέφερε την μοτοσυκλέτα στην απέναντι ακτή της Ινδονησίας (στο λιμάνι Belawan της Σουμάτρα), ενώ εγώ θα την ακολουθούσα αεροπορικώς.
Αφού η μοτοσυκλέτα εκτελωνίστηκε και φορτώθηκε στο πλοίο, είχα στην διάθεσή μου τέσσερεις ολόκληρες μέρες για να ξεκουραστώ και να χαλαρώσω, πριν μεταβώ αεροπορικώς στην πόλη Medan της Ινδονησίας, για να παραλάβω την μοτοσυκλετα από το κοντινό λιμάνι Belawan.
Και φυσικά προτίμησα να παραμείνω στην πολυπολιτισμική Georgetown και να εξερευνήσω το νησί Penang, γνωστό ως «Μαργαριτάρι της Μαλαισίας».
Διαθέτοντας αξιόλογη ιστορική παρακαταθήκη, μοναδικό φυσικό πλούτο και υποδειγματική τουριστική υποδομή, το νησί Penang ήταν ένας τροπικός παράδεισος έκτασης 293 τετρ. χλμ., όπου διαφορετικές κουλτούρες, λαοί, γεύσεις, θρησκείες και αρχιτεκτονικοί ρυθμοί συνυπήρχαν με τρόπο ταιριαστό.
Με δεδομένο πάντως ότι οι Κινέζοι αποτελούν το 60% του πληθυσμού στο νησί, η Georgetown μου θύμιζε αρκετά Κίνα – μάλλον περισσότερο το Χονγκ Κονγκ!
Αντίθετα, γεύση από Ινδία μού πρόσφερε η περιοχή «Little India», με τα δεκάδες καταστήματα των Ινδών εμπόρων και τους ολοστόλιστους ινδουιστικούς ναούς, ενώ τα καλοδιατηρημένα αποικιοκρατικά κτίσματα στο κέντρο της Georgetown παρέπεμπαν στην πολύχρονη παρουσία των Βρετανών στο νησί.
Την Georgetown την γνώρισα ωστόσο μέσα από την ματιά του Ahmel, ενός ντόπιου μοτοσυκλετιστή, που με βρήκε από το Facebook. Η γνωριμία μας ήταν ένα απρόσμενο δώρο για μένα, ενώ η αναφορά που έκανε στα τοπικά social media και στα διάφορα φόρουμ μοτοσυκλετιστών για το ταξίδι «TRANS ASIAN 2017» και την παρουσία μου στην Μαλαισία είχε τρομερή απήχηση.
Συγκινήθηκα ιδιαίτερα όταν την τελευταία μέρα στο Penang, τρεις μοτοσυκλετιστές ξεκίνησαν από την πρωτεύουσα Κουάλα Λουμπούρ (380 χλμ. νότια) και ήρθαν στην Georgetown, μόνο και μόνο για να σφίξουν το χέρι ενός ριψοκίνδυνου μοτο-ταξιδιώτη, και δη Έλληνα!
Με δυο ώρες καθυστέρηση, το σιδερένιο πουλί απογειώθηκε την επομένη από το αεροδρόμιο της Georgetown με προορισμό την πόλη Medan της βορειοανατολικής Σουμάτρα. Από εδώ, θα ξεκινούσε το τελευταίο ετάπ του «TRANS ASIAN 2017». Η Τζακάρτα απείχε πλέον 1.985 χλμ…
