Αναβάτης Οκτωβρίου, έτσι είπε ο πρόεδρος μου είπαν. Ε και εγώ, ευκαιρία να κάνω copy / paste τα κείμενα των άλλων για να βγάλω ένα δικό μου. Η μάλλον όχι ?

Οι περισσότεροι φαντάζομαι δεν με ξέρετε. Ίσως να με έχετε δει σε κάποια κοπή πίτας, ή σε κάποια εκδρομή παλιότερα, αφού πλέον οι υποχρεώσεις έχουν αυξηθεί, ο ελεύθερος χρόνος έχει περιοριστεί και οι βόλτες έχουν κοπεί εντελώς. Σίγουρα πάντως δεν με έχετε ακούσει να μιλάω 🙂

Η δίκυκλη μηχανοκίνητη πορεία μου ξεκίνησε όπως στους περισσότερους νομίζω, κοντά στο γυμνάσιο με ένα δανεικό C50 για βόλτες, για να πηγαίνω στο σχολείο που ήταν 5 λεπτά με τα πόδια, για να αρχίσω να μαθαίνω τα κοντινά βουνά. Το δανεικό έγινε δικό μου, μετά έγινε 90άρι παπί και στα φοιτιτικά χρόνια έγινε XR125. Μετά υπήρξε μια διακοπή και η πορεία συνεχίστηκε με ένα XT125 που πλέον κατάλαβα ότι δεν με καλυπτεί και ότι έπρεπε να ανέβω κατηγορία. Έτσι ήρθε το πρώτο BMW F650GS (800cc) – ακόμη εξηγώ ότι ήταν 800 αλλά το έλεγαν 650 – .

Κάπου εκεί ξεκίνησε και η σχέση με την λέσχη σε μία εκδρομή της προς τα μέρη μου όπου με την παρότρυνση του φίλου Σταμάτη Ξένου ακολούθησα μια μικρή διαδρομή. Πρώτη ομαδική εκδρομή με μεγάλη μηχανή και μου άρεσε, αφού ήμουν μαθημένος από ομαδική οδήγηση με αυτοκίνητο και συνηθισμένος σε οργανωμένες βόλτες, με πρόγραμμα, αρχηγό, ουραγό. Ακολούθησε η επόμενη εκδρομή, κανονικά αυτή την φορά, 2ήμερο Ελάτη Πετρούλι. Βροχή, ομίλχη, κρύο, γρίνια από την γυναίκα, στροφιλίκι, οδήγηση στο δάσος και ένα πλατύ χαμόγελο. Αυτό ήταν, ξεκίνησα να ακολουθώ την λέσχη σε κοντινές σε εμένα εκδρομές αλλά και σε 2ήμερα που βόλευαν. Το μηχανάκι άλλαξε, ταξίδεψε το εξωτερικό, έγραψε πολλά χιλιόμετρα μέσα στην Ελλάδα.  Γνώρισα ωραίο κόσμο, καλά παιδιά, συνεργάσιμα, πρόθυμα να βοηθήσουν οπουδήποτε χρειαστεί, με σεβασμό,  μια καλή παρέα φίλων δηλαδή.

 

Το μηχανάκι έφυγε, η αγάπη όμως παραμένει και το μηχανάκι σίγουρα θα επανέλθει.

Μακάρι η λέσχη να συνεχίσει να ενώνει έτσι ανθρώπους με την ίδια αγάπη για την μοτοσυκλέτα.