Είναι πολύ σημαντική στιγμή για εμένα η πρόταση από τον Μπέν (πρόεδραρα μας!) για τη δημιουργία άρθρου στη στήλη του αναβάτη του μήνα. Είναι σημαντική αλλά και σημαδιακή ταυτόχρονα.
Σημαντική γιατί πρώτη φορά θα προσπαθήσω να γράψω σε ένα δημόσιο χώρο για σχέσεις αγάπης και φιλίας, αλλά και σημαδιακή γιατί έρχεται στο τέλος μιας χρονιάς που φεύγει συνήθως με συναισθήματα μελαγχολίας και περιμένει την νέα με συναισθήματα χαράς και αισιοδοξίας.
Η σχέση μου με πολλούς από εσάς που διαβαζετε αυτό το άρθρο γνωρίζετε ότι είναι άρρηκτα συνδεδεμένη και με τη ζωή μου. Για αυτό θα ήθελα να συγχωρήσετε οι υπόλοιποι, τον προσωπικό και κάποιες φορές ίσως απόλυτα συναισθηματικό γραπτό μου λόγο.
Η επίδραση του χρόνου πάνω μου έχει σμιλευμένη την παρουσία της μοτοσυκλέτας από τα παιδικά μου χρόνια.
Οι αγαπημένες πολλές. Πρώτη όμως το Yamaha DT175 ως λύση μετακίνησης και διαφοροποίησης ταυτόχρονα στην ηλικία των 25. Η συνέχεια λίγο πολύ προβλέψιμη με το DT200 (μπλέ κίτρινο) να αντικαθιστά επάξια το προηγούμενο, το XT600 να έρχεται ως ο μεγάλος αδελφός και το XTZ660 να κλείνει επάξια την ιστορία των μονοκύλινδρων μοτοσυκλετών μου.
Η μεταπήδηση στον «πολιτισμό» ήρθε με το TRANSALP400 και ως φυσικό επακόλουθο το πολυαγαπημένο για πολλούς TRANSALP650 που αποτέλεσε και την πρώτη μου μοτοσυκλέτα που αγόρασα brand new με το χαρακτηριστικό ξύλινο κιβώτιο να την προστατεύει. Το όνειρο του κάθε μοτοσυκλετιστή μόλις είχε γίνει πραγματικότητα. Ηλικία 33.
Ορόσημο όμως σε αυτή μου την πορεία αποτέλεσε η γνωριμία μου με την αγαπημένη μου Εύα στα τέλη του 2002.
Η πρώτη απόφαση δεν άργησε να έρθει.
Κάτοχος τότε ακόμη της TRANSALP αποφάσισα γρήγορα πως το αγαπημένο μου κορίτσι θα έπρεπε να το συντροφεύει μόνο μια κυρία και αυτή επίσης, με τρία γράμματα.
Έτσι λοιπόν αποκτήσαμε πλέον την πρώτη μας BMW, ένα RT1150 με διάθεση για πολλά ευχάριστα και μακρινά ταξίδια. Βεβαίως δε χάσαμε την ευκαιρία και έτσι ξεκινήσαμε.
Το πρώτο μεγάλο ταξίδι στην Ευρώπη τον Ιούνιο του 2003 παρεά με τις δυο πανέμορφες κυρίες ήτανε και αυτό που όρισε την μοτοσυκλετιστική αλλά φυσικά πάνω από όλα τη συζυγική μου και μετέπειτα οικογενειακή μου πορεία.
Η συνέχεια, σχετικά με το κομμάτι μοτοσυκλετιστική, νομίζω είναι γνωστή σ όλους τους κατόχους μοτοσυκλέτας BMW. Η προσήλωση στη μεγάλη κυρία είναι μονόδρομος. Σύντομα και μέσα σε μια απο αυτές τις πανέμορφες περιηγήσεις ήρθε και η πρώτη συνάντηση με το αγαπημένο σήμερα άλλα αγνωστο τότε BMW Riders Club στην λίμνη Ευβοίας τον Οκτώβριο του 2003. Τώρα θα σκέφτεστε οι παλαιότεροι ότι, το γλυκό «έδεσε».
Πράγματι έτσι ξαφνικά έγινε όλος ο κόσμος ΒΜW! Εκεί αγαπημένοι φίλοι που παραμένουν δίπλα μας 15 χρόνια τώρα (Λέμης, Αλεξόπουλος, και άλλοι) μας υποδέχονται ως νέους και άγνωστους ταξιδευτές σε ένα αξέχαστο “οικογενειακό” τραπέζι.
Η επόμενη αγορά με προσγείωσε στη σέλα της πρώτης BMW R1200 GS που ήρθε στην Ελλάδα τον Μαίο του 2004. Οι στιγμές αδύνατο να περιγραφούν στο ηλεκτρονικό μέσο.
Και φυσικά για να μη ξεχνάμε και το κομμάτι οικογένεια, η ίδια μοτοσυκλέτα ως φυσικό με επακόλουθο με προσγείωσε στην αγκαλιά της αγαπημένης μου δίνοντας όρκο για δυο. Ο δρόμος μας είχε ήδη φέρει που αλλού…στην εκκλησία!!!!!
Η συμβίωση με τη μοτοσυκλετα φυσικά δύσκολη… ο αναβάτης είχε πολλές απαιτήσεις αυτή όμως δεν του λέει ποτέ όχι!! Οι δοκιμές ατελείωτες και το αποτέλεσμα? 5 χρόνια, 70.000 χιλιόμετρα, αμέτρητα ταξίδια.
Και κάπου εκεί περι τα τέλη του Οκτώμβρη του 2004 εμφανίστηκε και ο Γιώργος (Γόνης). Περαστικός από την πόλη (Έδεσσα) και ταξιδευτής, τούμπανο στην καθομιλουμένη, αλλάζει την προδιαγεγραμμένη του πορεία και γίνεται αμέσως ένα με το περιβάλλον και με τους ανθρώπους αυτής (κοινώς χαμαιλέοντας!) και στρατοπεδευει για 3 ημέρες αφήνοντας το χρόνο αβίαστα μέχρι σήμερα να δείξει ότι η φιλία παραμένει ανεξίτηλη αξία στα βάθη του.
Και τώρα τι άλλλο? Αυτό που ο καθένας από εμάς φαντάστηκε αλλά δυσκολεύτηκε πολύ να το πιστέψει και ήτανε τυχερός και φωτισμένος που το εκπλήρωσε. Να λοιπόν και τα αγαπημένα μας παιδιά Νικόλας και Χρήστος ως μια φυσική συνέχεια αυτής της σύντομης αλλά πάνω από όλα πραγματικής ιστορίας.
Τώρα είναι που πλέον είχω καταλάβει για τα καλά ότι ο δρόμος για το κάθε μικρό η μεγάλο ταξίδι ξεκινάει μπροστά από το σπίτι μου. Και έλεγα πάντα στον εαυτό μου μη διστάζεις, τόλμησε. Χρειάζονται Ταξίδια για να πας εκεί….. Νιώθεις πως τα πράγματα έχουν αλλάξει τώρα. Για να βρεις τον εαυτό σου, πρέπει να τον αναζητήσεις, πρέπει να χαθείς απ’ όλους κι απ’ τα πάντα για να καταλήξεις στην αγνή, πρωτότυπη εκδοχή του. Το αποτελέσμα των παραπάνω αναζητήσεων εκπληρώθηκε με το «επικό» θα χαρακτήριζα ταξίδι του γύρου της Μάυρης θάλασσας στα τέλη του 2009 .Το περιοδικό ΜΟΤΟ δεν έχασε την ευκαιρία και το δημοσίευσε σε 2 Τεύχη ώς ένα από τα καλύτερα ταξιδιωτικά.
Και από τα κρύα στα ζεστά….Garmish
…..και στη συνέχεια Αφρική. Αυτή ήταν άλλη μια από τις ταξιδιωτικές επιλογές που σφράγισαν μοτοσυκλετιστικά και συναισθηματικά τη ζωή μου. Στο ταξίδι αυτό συνοδοιπόρος και η αγαπημένη μου Εύα.
Ακόμη και σήμερα τη θαυμάζω που με εμπιστεύτηκε και ακολούθησε το ένστικτό της σε αυτό το δύσκολο πραγματικά ταξίδι αφήνωντας μάλιστα πίσω και τα δυο αγαπημένα μας παιδιά. Αξία ανεκτίμητη.
Για αυτό λοιπόν μην σκιάζεσαι να παίρνεις όσο ποιο συχνά μπορείς αυτόν το δρόμο, κι ας μην σε βγάζει πουθενά. Γιατί μόνο έτσι θα είσαι σίγουρος πως πάντα στον ίδιο προορισμό θα καταλήγεις, σε σένα, όπως συνήθιζες να είσαι πριν καταναγκαστικά σε μεγαλώσει η ζωή. Γιατί τελικά μόνο ετσι θα μπορέσεις να αγαπήσεις και τους άλλους αλλά και να αγαπηθείς.
Στή σύγρονη ιστορία και ως κάτοχος σήμερα μιας αστραφτερής λευκής R1200GS adv δεν θα μπορούσα να παραμείνω σιωπηλός. Η Αδριατική γυρνούσε συνέχεια στο μυαλό μου. Χωρίς κανέναν ενδοιασμό πήρα πάλι την αγαπημένη μου και ακολουθώντας τα γνωστά πατήματα Σκόπια-Αλβανία-Μαυροβούνιο βρεθήκαμε στο Ντουμπρόβνικ.
Έτσι έμαθα πως κάθε ταξίδι μικρό ή μεγάλο είναι μάθημα και δημιουρήθηκε το 1ο Secret Greece.
Ένα ταξίδι βγαλμένο από την περιπέτεια στην άγνωστη Ελλάδα που σχεδιάστηκε με μοναδικό άξονα τον άνθρωπο και την πατρίδα.
Το αποτέλεσμα πραγματικό βάπτισμα στα χρώματα της γής και στα αρώματα του πεύκου.
Σήμερα αυτό που σίγουρα έχω καταλάβει είναι ότι διαθέτει μαγεία ο δρόμος και η παρέα. Όταν επιστρέφεις αναπόφευκτα στην καθημερινότητα βρίσκεσαι ήδη στην αφετηρία ενός νέου ταξιδιού, μιας νεογέννητης περιπέτειας.
Τις χρειαζόμαστε αυτές τις εμπειρίες τις έχουμε ανάγκη, πράγμα που το αισθανόμαστε καλύτερα όσο μεγαλώνουμε.
Κώττας Δημήτρης