Καταρχάς θα ήθελα να ευχαριστήσω την λέσχη, που μου δίνει την ευκαιρία να παραθέσω και εγώ με την σειρά μου με λίγα λόγια την μοτοσυκλεστική μου πορεία έως σήμερα.

Όλα ξεκίνησαν το όμορφο καλοκαίρι του 1993 στην Αίγινα. Διακοπές με μπακουροπαρέα, εφηβικές καταστάσεις… Λιγότεροι από τους μισούς με δίπλωμα αυτοκινήτου και κανένας με δίπλωμα μοτοσυκλέτας… Όπως γυρίζαμε στα στενάκια του νησιού μας προέκυψε η φαεινή ιδέα να νοικιάσουμε μικρά μηχανάκια (χωρίς δίπλωμα… εκείνες τις εποχές γινόταν) για να γυρίσουμε και να βολτάρουμε.

Φυσικά αυτά που νοικιάσαμε εννοείται ότι δεν είχαν ούτε φρένα, ούτε λάστιχα και απορώ πως δεν έφυγε και καμιά ρόδα κατά την διαδρομή. Η είσοδος μου στον κόσμο της μοτοσυκλέτας ήταν λίγο έως πολύ… τρομακτική!!! Κι όμως την γλύτωσα και ξεκίνησα λοιπόν να ονειρεύομαι….

Στην τελευταία τάξη του λυκείου, κάνοντας διάφορες δουλείες του ποδαριού εξασφάλισα ένα μικρό χαρτζιλίκι και κατάφερα να αγοράσω το πρώτο μου μεταχειρισμένο μηχανάκι με γραμμάτια – πολύ συνηθισμένο για εκείνη την εποχή – και εγγυητή τον κολλητό μου φίλο. Ήταν ένα VT250F Honda, η πιο χάλια μοτοσυκλέτα που είχα ποτέ, με συνεχή μηχανικά προβλήματα και ανταλλακτικά πανάκριβα και δυσεύρετα.

 

Φυσικά η αγορά έγινε σε άγνοια του πατέρα μου, ο οποίος δεν ήταν και τόσο «λάτρης» των δικύκλων. Όπως καταλαβαίνετε στερούμε φωτογραφικού υλικού από εκείνη την εποχή διότι θα αποτελούσε αποδεικτικό ενοχής και πειστήριο εγκλήματος. Κυκλοφορώντας την κρυφά έκανα τα πρώτα μου δειλά βήματα με μοναδικό εξοπλισμό ένα φθηνό κράνος (υπήρχαν και οι κλήσεις), ένα μπουφάν «Perfecto» και ιμιτασιόν γάντια περιπτέρου. Μετά από κάμποσα χρόνια κατόρθωσα πάλι με κόπο κι αγόρασα το 1998 μία Suzuki 600 Bandit.

Όπως, όμως, λέει και η λαϊκή ρήση, μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και… τυχαία κάπου στην Αθήνα ένας πελάτης του πατέρα μου με είδε να κυκλοφορώ με το νεοαποκτηθέν εργαλείο μου. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για το τι επακολούθησε όταν επέστρεψα σπίτι… Με τον καιρό όμως επήλθε ο πολυπόθητος συμβιβασμός όπως συμβαίνει πάντα σε κάθε τέτοια ιστορία. Η επόμενη, «νόμιμη» πλέον, μοτοσυκλέτα μου ήταν το 2002 ένα XT600 με το οποίο άρχισα να πραγματοποιώ και τα πρώτα μου μικρά ταξίδια εκτός Αθηνών.

Δέθηκα πάρα πολύ με το «Εξτάκι» μου, όπως το αποκαλούσα, αφού με συνόδευσε σε όλα τα φοιτητικά μου χρόνια και λίγο μετά. Δεν με απογοήτευσε ποτέ, ούτε με άφησε στο δρόμο είτε από πτώσεις που είχα, είτε από κάποιο μηχανικό πρόβλημα. Ήταν ένας έμπιστος φίλος και το κυριότερο «δε ζητούσε πολλά».

Περνώντας τα χρόνια εδραιωνόμουν καλύτερα επαγγελματικά άρα και οικονομικά, οπότε κατάφερα να αγοράσω το 2009 την πρώτη μου μεγάλου κυβισμού μηχανή, μια Tiger Triumph 1050cc.

 

Ο σκοπός μου πλέον δεν ήταν απλά οι βόλτες, αλλά τα ταξίδια, καθώς είχα αποκτήσει αρκετή εμπειρία στους δύο τροχούς. Δυστυχώς όμως λόγω των υποχρεώσεων εκείνα τα χρόνια δεν κατάφερα να υλοποιήσω τα σχέδια μου και η μοτοσυκλέτα αναπαυόταν το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής της στο σκοτεινό γκαράζ του σπιτιού μου. Την τελευταία της πνοή την άφησε στην Πατησίων από έναν «δολοφόνο παππού της ασφάλτου» 85 ετών.

Την γλύτωσα με λίγες γρατσουνιές και αυτό γιατί??? Γιατί φορούσα πλήρη εξοπλισμό!!! Όπως καταλαβαίνετε αυτό είναι ένα «ευγενικό» μήνυμα σε όσους αρέσκονται να κυκλοφορούν πάνω σε δίτροχα με τη διχαλωτή σαγιονάρα και το «κράνος αγκώνα».

Ερχόμαστε επιτέλους στο σήμερα, από τα τέλη του 2015 και μετά. Μετά την ατυχή κατάληξη του «Τίγρη» μου, ήθελα κάτι πραγματικά ξεχωριστό. Κάτι που θα άλλαζε τη ζωή μου και θα την έκανε πιο συναρπαστική. Εκείνη την περίοδο μου «έκλεισε το μάτι»  ο μεγάλος μου έρωτας!!! Η BMW GS1200R LC TRIPLE BLACK. Λόγω ύψους (αχ ρε μάνα!!!) δε αγόρασα το Adventure που ήταν ο αρχικός μου στόχος αλλά το απλό μοντέλο. Αγορά η οποία αποδείχθηκε η πλέον κατάλληλη για εμένα, αφού κάλυψε όλες τις ανάγκες μου και με  το παραπάνω… Για να μην επαναλάβω το λάθος που έκανα με την Tiger, άμεσος σκοπός μου ήταν να βρω ανθρώπους να μοιραστώ μαζί τους το ίδιο πάθος. Οι περισσότεροι φίλοι μου δυστυχώς που έχουν μηχανές ασχολούνται πιο συμβατικά. Εγώ έψαχνα κάτι παραπάνω, ταξίδια και βόλτες με παρέα στην πανέμορφη Ελλάδα μας και γιατί όχι και στο εξωτερικό. Έχοντας όμως και στο μυαλό μου το ατύχημα του παρελθόντος, άρχισα παράλληλα να παρακολουθώ σεμινάρια ασφαλούς οδήγησης, θεωρητικά και πρακτικά, προκειμένου να βελτιώσω ακόμη περισσότερο την εμπειρία και τις γνώσεις μου ως αναβάτης.

 

 

Παράλληλα σε κάθε ευκαιρία που έβρισκα έκανα μικρές ή μεγάλες «αποδράσεις», ανάλογα φυσικά με την παρέα, τα βαλάντια και τον διαθέσιμο χρόνο.

 

Αυτό που έψαχνα όλα αυτά τα χρόνια το ανακάλυψα επιτέλους στην λέσχη μας.  Δεν υπήρξα ποτέ μέλος σε κάτι αντίστοιχο και ήμουν πολύ διστακτικός. Διάβασα, ρώτησα, έψαξα όπως μπορούσα και πήρα την απόφαση ένα χειμωνιάτικο απόγευμα του 2016 να επισκεφτώ τα γραφεία μας. Θα σας εκμυστηρευτώ ότι έκοβα βόλτες απέναντι από τη γωνία της λέσχης γύρω στα 20 λεπτά μέχρι να το αποφασίσω. Τελικά σφίχτηκα και μπήκα. Όμως δεν αντίκρισα την αδιαφορία που περίμενα. Προς έκπληξή μου διαπίστωσα ένα απίστευτο κλίμα, ζεστό έως και οικογενειακό. Μάλιστα βρήκα από την πρώτη μέρα γνωστούς και αυτό με έκανε να αισθανθώ ακόμα πιο άνετα.

Όμως για κακή μου τύχη ήταν μια από τις σπάνιες ημέρες που ο ταμίας  της λέσχης βρισκόταν εκεί (ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε) παραμονεύοντας για νέους και ανυποψίαστους αναβάτες BMW. Βαθιά μέσα στις κόρες των ματιών του σχηματιζόταν αχνά το σήμα του € . Όπως καταλαβαίνετε αγαπητοί μου συν-λεσχίτες το δάγκωμα… ΕΕΕΕΕΕ… συγνώμη, ήθελα να πω η έγγραφή και η πληρωμή της συνδρομής έγινε επιτόπου με συνοπτικές διαδικασίες και ήταν φυσικά μονόδρομος αν ήθελα να επιστρέψω σπίτι μου εκείνο το βράδυ.

 

Από τότε δεν είμαι πιά «μοναχικός λύκος» και ταξιδεύω μαζί σας. Σας ευχαριστώ, θερμά, που με εντάξατε στην οικογένεια αυτή με τις υπέροχες στιγμές της. Εύχομαι πάντα να έχουμε αυτό το ζεστό  κλίμα και κάθε ταξίδι, εκτός από διασκέδαση, να είναι ένα ακόμα λιθαράκι σε αυτό το οικοδόμημα που λέγεται εμπειρία και γνώση.

Αναβάτες υπάρχουν πολλοί, οι ταξιδευτές όμως είναι λίγοι. Και όπως λέει το γνωστό γνωμικό: «Οι 4 ρόδες ταξιδεύουν το κορμί και οι 2 την ψυχή»

Σταμάτης Σταύρας