Τεράστια αποθέματα δύναμης διαθέτει ο Nicola Dutto καθώς συμμετέχει στο φετινό Dakar, ενώ από το 2010 είναι παραπληγικός, κάτι που όμως δεν τον έχει σταματήσει από το να αγωνίζεται. Δύο χρόνια μετά το ατύχημά του, το 2012, ο Nicola κατάφερε να επιστρέψει στους χωμάτινους αγώνες, με την διευκρίνιση πως πρόκειται για μοτοσυκλέτα, καθώς ήδη από το 2011 είχε αρχίσει να αγωνίζεται με αυτοκίνητο. Οι γιατροί μπορεί να είχαν ήδη ξεκαθαρίσει πως δεν υπήρχε περίπτωση να ανακτήσει την κινητικότητά του στα κάτω άκρα, εξαιτίας του μεγέθους της ζημίας που είχε υποστεί κατά τον τραυματισμό του, ωστόσο δεν έδιναν την συγκατάθεσή τους να αγωνιστεί, από την στιγμή που οι κραδασμοί και οι ταλαντώσεις μπορούσαν να επιφέρουν ακόμα μεγαλύτερη ζημιά στην σπονδυλική του στήλη. Πόσο μάλιστα με μοτοσυκλέτα που την οδηγεί καθιστός, μην έχοντας την δυνατότητα να στηριχτεί στους μαρσπιέδες.
Ο Nicola όμως δεν το έβαλε κάτω και προσάρμοσε την KTM με ειδικό κάθισμα, καθώς και προστασία στα πόδια, δημιουργώντας κάγκελα σύμφωνα με τις ανάγκες του. Σταδιακά βελτίωσε τον σχεδιασμό του, συμμετέχοντας σε πολλά Rally ανά τον κόσμο, έχοντας πάντα στο πλευρό του τους επίσης αγωνιζόμενους και φίλους, ώστε να τον βοηθήσουν να σηκωθεί σε περίπτωση πτώσεις. Το πρόβλημα του Nicola ήταν ανέκαθεν αυτό, το γεγονός πως χρειαζόταν βοήθεια για να ανέβει, να κατέβει ή να σηκώσει την μοτοσυκλέτα του. Πόσο μάλιστα σε αγωνιστική χρήση στο χώμα που οι πτώσεις καραδοκούν.
Έτσι και στο Dakar ο Nicola ακολουθείται από τρεις αναβάτες που πάντα ένας θα βρίσκεται δίπλα του για να τον βοηθήσει να σηκωθεί σε κάποια από τις σίγουρες –όπως λέει ο ίδιος- πτώσεις που θα έχει. Συμμετέχοντας με την υποστήριξη ομάδας, πράγμα που είναι μονόδρομος για κάθε έναν στο Dakar κι ακόμα περισσότερο για τον Nicola, ο παραπληγικός αναβάτης έχει την καρέκλα του να τον περιμένει σε κάθε τερματισμό έχοντας επίσης μεριμνήσει για όλες τις λεπτομέρειες της διαμονής και της κίνησής του, που ως τώρα στο Dakar δεν υπήρχαν και δεν υπάρχουν ανάγκες σε τέτοια κλίμακα.
Ο Nicola δεν είναι ο πρώτος παραπληγικός που παίρνει μέρος στο Dakar, αλλά ο πρώτος που το πράττει με μοτοσυκλέτα ακολουθώντας όλη την διαδρομή. Στο παρελθόν κι άλλοι αναβάτες με αυτοκίνητα έχουν αγωνιστεί στον σκληρότερο Rally, όπως ο Esteve Pujol πριν μία δεκαετία, ο φοβερός Gianluca Tassi που έθεσε τον πήχη ψηλά, ο Isidre Esteve πριν από αυτόν που εγκατέλειψε από πληγές που δημιουργήθηκαν στο σώμα του από την καταπόνηση, ενώ αξιοσημείωτη είναι η περίπτωση του Joey Evans. Ο κ.Evans υπήρξε παραπληγικός μέχρι που ένας γιατρός του συνέστησε αμέσως μετά τον αρχικό του τραυματισμό, μία περίεργη χειρουργική προσέγγιση με μικρές πιθανότητες να έχει έστω και μικρό αποτέλεσμα. Ο κ.Evans πήρε το ρίσκο και δέκα χρόνια μετά ήταν σε θέση να περπατήσει αλλά και να αγωνιστεί στο Dakar, έχοντας ανακτήσει ποσοστό κινητικότητας.
Από όλες αυτές τις περιπτώσεις όμως, ο Nicola διαφέρει καθώς τοποθετημένος στην μοτοσυκλέτα του, έχει να αντιμετωπίσει και διαφορές στην ίδια την τεχνική της οδήγησης. Καθώς δεν μπορεί να σηκωθεί όρθιος και αναγκασμένος για σωστή στήριξη της μέσης και της σπονδυλικής στήλης, που καταπονείται ιδιαίτερα, να έχει μια όρθια θέση οδήγησης τοποθετημένος αρκετά πιο πίσω, το κέντρο βάρους βρίσκεται ψηλά και όλα όσα έχει μάθει κανείς για κίνηση στο χώμα, δεν ισχύουν για τον ίδιο. Μετά από τόσα χρόνια δοκιμών και συμμετοχές σε δεκάδες Rally ανά τον κόσμο, ο Nicola έχει αναπτύξει εκ νέου την οδήγησή του στο χώμα χρησιμοποιώντας πολύ τον κορμό του και βασιζόμενος στο γυροσκοπικό φαινόμενο.
Για τον ίδιο η μεγαλύτερη πρόκληση δεν είναι άλλη, από το να αποφύγει κάποιον τραυματισμό στην σπονδυλική στήλη εξαιτίας της καταπόνησης. Οι πτώσεις δεν τον τρομάζουν, έχοντας εμπιστοσύνη στους συνοδούς, ούτε και η απόσταση ή τα εμπόδια. Μεγαλύτερή του δυσκολία θα είναι πιστεύει η άμμος, εκεί που είναι απαραίτητο να μετακινείς το σώμα σου συνέχεια. Ωστόσο ο ίδιος θεωρεί πως έχει βρει την σωστή τεχνική και για εκεί. Πριν τον τραυματισμό του, ο Nicola αγωνιζόταν σε καθεστώς πλήρους απασχόλησης…
«Ποτέ δεν μίσησα την μοτοσυκλέτα, ποτέ δεν την απαρνήθηκα. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που έφτασα το πάθος μου να γίνει επάγγελμα, με όλο το ρίσκο που κάτι τέτοιο επιφέρει. Όταν είμαι στην σέλα ξεχνάω πως δεν μπορώ να κουνήσω τα πόδια μου. Η μοτοσυκλέτα με έσπασε αλλά η μοτοσυκλέτα με έσωσε κιόλας».