Ιούλιος 2001, όπως κάθε καλοκαίρι έτσι και εκείνο με έβρισκε στο κάμπινγκ Βάκχος στο Σούνιο για τις καλοκαιρινές μας διακοπές. Ένα απόγευμα καθώς γυρίζαμε από το καθιερωμένο μας ψάρεμα, γυρίζει προς το μέρος μου και μου λέει : << Αύριο το πρωί θα πάρουμε ταξί για Αθήνα, θέλω να είσαι έτοιμος στις 08:00.>> Τον κοιτάζω με ένα βλέμμα γεμάτο απορία και με συσσωρευμένες όλες τις ερωτήσεις που ένα 12χρονο παιδί θα μπορούσε να έχει μετά από μια τέτοια δήλωση και πριν ακόμα προλάβω να αρθρώσω λέξη, μου λέει ξανά με ύφος σιγουριάς και δυναμισμού, αυτή τη φορά χωρίς να αφήνει περιθώρια αντίδρασης: << Εχουμε μία “ειδική αποστολή”>> Αυτό ήταν…!!
Δεν χρειαζόταν να πει τίποτα παραπάνω, τα είχε πει όλα με δύο κουβέντες! Ήταν η γνωστή ατάκα που μεταξύ μας χρησιμοποιούσαμε όταν θέλαμε να μοιραστούμε μια καινούργια περιπέτεια.
Έτσι και έγινε, γύρω στις 10:00 θυμάμαι να σταματάμε στις αρχές της Λεωφόρου Βουλιαγμένης και να μπαίνουμε μέσα στο κατάστημα από τις μεγάλες γυάλινες πόρτες.
Ήταν εκεί!! Στο κεντρικότερο σημείο του μαγαζιού , αρχοντικά παρκαρισμένη στο διπλό σταντ. Το κίτρινο της χρώμα στο ντεπόζιτο φωτεινότερο από ποτέ, οι ακτίνες της να γυαλίζουν, τα μπροστινά της ανομοιόμορφα φώτα σαν να θέλουν να μου κλείσουν το μάτι, και δεξιά αριστερά κάτω από τη σέλα δύο παρόμοια ” βράχια ” σήμα κατατεθέν της όλης κατασκευής. Έμεινα αποσβολωμένος να την κοιτάζω με θαυμασμό.
Έτσι έγινε η πρώτη μας γνωριμία και κατεπέκταση η πρώτη μου επαφή με το κόσμο της μοτοσυκλέτας. Από τότε γίναμε αχώριστοι , αρχικά απολαμβάνοντας το πίσω κάθισμα της πληθωρικής κυρίας ως συνοδηγός μα και στη συνέχεια η μετάβαση στη θέση του οδηγού – που δεν άργησε να γίνει – ήταν μοιραία!
Έως τότε ήταν η πρώτη και μοναδική μοτοσυκλέτα που είχα ποτέ οδηγήσει, καθώς όσο οξύμωρο και αν ακούγεται , δεν είχα καμία εμπειρία πριν σε δίκυκλο πέραν του ποδηλάτου μου.
Η μοίρα ήθελε να έχω τη τύχη να οδηγήσω 1150 κυβικά και 260+ κιλά σε ηλικία 13 ετών και μαζί της να μάθω όλα τα βασικά μυστικά οδήγησης της μεγάλης αυτής κυρίας.
Στη συνέχεια της ζωής μου δεν έλλειψε ποτέ ως μέσο μετακίνησης ένα μικρό ” παπάκι” και αργότερα ένα ” 300αρι scooterακι” . Όμως όχι μια μεγάλου κυβισμού μοτοσυκλέτα.
Ώσπου ένα απόγευμα Κυριακής καθώς γυρίζαμε με τη σύντροφό μου από τη θάλασσα και οι δύο πάνω στο εργατικό και τίμιο SH μας, περνάει ακριβώς από δίπλα μας δικάβαλη και με πλήρη εξοπλισμό οδηγού και συνοδηγού μια πανέμορφη GS. Μείναμε να τους χαζεύουμε καθώς ο οδηγός της με χειρουργικής ακρίβειας κινήσεις απομάκρυνε από κοντά μας αυτό το θηρίο περνώντας από τα σχεδόν σταματημένα αυτοκίνητα με μια μοναδική άνεση.
Μα τι όμορφη εικόνα ήταν αυτή Θεέ μου, τι αρχοντιά ,τι χάρη, τι αίσθηση να βλέπεις μια τέτοια πανέμορφη μοτοσυκλέτα και πάνω της δύο τόσο οργανωμένους αναβάτες να την πλαισιώνουν τόσο αρμονικά.Η εικόνα τους μας έβγαζε υγεία, έναν σεβασμό η περιβολή τους τόσο ως προς την ίδια τους τη μοτοσικλέτα όσο και στο σύνολο των υπολοίπων οδηγών του δρόμου, μα πάνω απ’ όλα ως προς τους ίδιους τους, τους εαυτούς. Εκείνη η στιγμή έμελλε να αλλάξει τη ζωή μου έως και σήμερα.
Άμεσα άρχισα να αναζητώ για να αποκτήσω και εγώ τη δική μου BMW. Έτσι και έγινε, δεν πέρασε πολύς καιρός και ένα όνειρο των παιδικών μου χρόνων που για πολλά χρόνια ” κοιμόταν” πήρε σάρκα και οστά! Είχα πλέον τη δική μου μεγάλη μηχανή, την αγαπημένη μου R 1200 GS!
Από τότε ομολογώ πως έχουν αλλάξει πάρα πολλά στη ζωή μου και αυτό οφείλεται σε εκείνη! Γνώρισα ανθρώπους, επισκέφτηκα μέρη, αντίκρισα όμορφες εικόνες, μύρισα μυρωδιές, γεύτηκα καινούργιες γεύσεις… Έζησα!
Θα ήθελα να ευχαριστήσω από εδώ το φίλο μου Αντρέα Ζαχαρόπουλο που με βοήθησε πάρα πολύ, μου άνοιξε τους ορίζοντες μου και με έφερε σε επαφή με ανθρώπους πολύ σπουδαίους και σημαντικούς για εμένα,που πλέον είναι καλοί μου φίλοι και φυσικά με σύστησε στη λέσχη μας και τώρα είμαι στη θέση να γράφω αυτές τις λέξεις.
Είμαι πολύ περήφανος που είμαι μέλος της λέσχης μας και θέλω όσο μπορώ να στηρίζω από τη πλευρά μου τις ενέργειες της καθώς ο σκοπός είναι πάντα για καλό και με κυρίαρχο στοιχείο την ανιδιοτέλεια.
Πρόεδρε , Παναγιώτη , Βαγγέλη , κ.Σπύρο και όλα τα παιδιά στο διοικητικό και μη ,σας ευχαριστώ από καρδιάς που μου κάνατε τη τιμή να γράψω αυτό το κείμενο ως αναβάτης του μήνα, μου δώσατε πολύ μεγάλη χαρά.
Εύχομαι από καρδιάς όλοι οι αναβάτες του κόσμου να είναι πάντα όρθιοι πάνω στις μοτοσικλέτες τους και να τις απολαμβάνουν στο έπακρο πάντα με το σωστό εξοπλισμό.
<< Πατέρα θα είμαι δίπλα σου σε κάθε “ειδική αποστολή” και αν μου ζητήσεις να μοιραστούμε παρέα, ότι έχω και δεν έχω το οφείλω σε σένα , σε ευχαριστώ που με μύησες σε αυτό τον φανταστικό κόσμο της μοτοσικλέτας από μικρό παιδί σ’αγαπώ πολύ ! >>
Σας ευχαριστώ όλους για το χρόνο που αφιερώσατε να διαβάσετε για εμένα, καλή μας αντάμωση !
