«Μάνα θα πάρω μηχανή»

(Παράφραση του «μάνα θα πάω στα καράβια»)

Γιατί άραγε αυτό, θα αναρωτηθεί κάποιος. Από επιλογή ή μήπως από ανάγκη; Και τα δύο. Στην ανατολή λοιπόν της δεκαετίας του ΄80 με βρίσκει η ζωή να τελειώνω τις σπουδές στην Ε.Α.Σ.Α Αθήνας (Εθνική Ακαδημία Σωματικής Αγωγής). Έχει προηγηθεί η αποφοίτηση ως υπότροφος από την Α.Κ.Σ.Σ. (Αναργύρειος Κοργιαλένειος Σχολή Σπετσών) και αρχίζει η περίοδος ακαδημαϊκών σπουδών στην πρωτεύουσα (το λεκανοπέδιο του αίσχους που λέει και ένας φίλος), όπου όλοι ξέρουμε τις συνθήκες διαβίωσης-μετακίνησης. Η σύγκριση-διαφορά στη μετακίνηση με moto ή αυτοκίνητο ήταν και είναι άνιση.

Χαιρόμουν όταν έβλεπα στην απαρχή της scooterομάνιας που άρχισε, όταν άρχισε και όλοι ξέρουμε τους λόγους, αλλά εξοργιζόμουν ταυτόχρονα να βλέπω «γραβατωμένους» με τα «κασμίρια» τους που έλεγε και ο Στελλάρας να προσπαθούν να πάνε στις δουλειές τους, ενώ εγώ (και άλλοι….μερακλήδες) έκανα το χόμπυ μου – την τρέλλα μου.

Έχει προηγηθεί βέβαια η παιδική-αντρική τρέλα με την μοτοκίνηση, που η πρωτόγονη μορφή της εκδηλώθηκε με την κατασκευή πατινιών. Πατίνι όχι με τη γνωστή σημερινή μορφή τους, αλλά μία φαρδιά τριγωνική σανίδα ξύλου με ένα μπράτσο κάθετα  μπροστά για τιμόνι και για ρόδες ρουλεμάν κλεμμένα από το μηχανουργείο του χωριού στον ακριτικό Έβρο. Το επόμενο βήμα-περίοδος ήταν η «πατέντα» να τοποθετηθεί ένα μοτεράκι από την SOLEX (μεσουρανούσε τότε, οι παλιότεροι ξέρουν και θυμούνται) σε ποδήλατο με ίσιο τιμόνι και ένα μοχλό που κατέβαζε όλο το μοτεράκι για να ακουμπήσει ένας σαγρέ κύλινδρος πάνω στη ρόδα και έτσι να φεύγει το ποδήλατο «σφαίρα». Οι κόντρες ήταν καθημερινές. Κόντρες όμως όχι όπως σήμερα, αλλά ποιός θα ανέβει την απότομη-δύσκολη ανηφόρα του χωριού ή κάλυψη μιας απόστασης στον καλύτερο χρόνο. Σαν γύμναση δηλαδή περισσότερο, όπως και άλλες κινητικές δραστηριότητες – προπόνηση στη φύση –  στα χωράφια, που αργότερα μου απαντήθηκαν – εξηγήθηκαν «επιστημονικά» λόγω σπουδών.

Η ανακοίνωση-διευκρίνηση λοιπόν του τίτλου έγινε προς τους γονείς. Αν διοριστώ Αθήνα θα πάρω μηχανή, αν διοριστώ επαρχία αυτοκίνητο. Διορίστηκα Αθήνα. Διπλή δουλειά, οικονομίες και να σου το πρώτο «μηχανάκι». CM 250 T παρακαλώ (άτιμη φτώχεια). Άψογο, τα ΄βγαλε τα ψωμιά του και από χιλιόμετρα και από φόρτωμα και από παρέα.

Στη συνέχεια, από οικονομικής πλευράς, αλλά και από προσωπική φιλοσοφία, εφάρμοσα αυτό που στις άλλες χώρες είχαν νομοθετήσει από πολλά χρόνια πριν. Να περνάει δηλαδή ο οδηγός μία μία  τις κατηγορίες κυβισμού, παραμένοντας ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα στην κατηγορία χωρίς να προκαλέσει ατύχημα.

Σειρά είχε η επόμενη μηχανή. CX 500 Custom. Ε ρε γλέντια, χαρές και πανηγύρια. Να σου fairing, να σου σταθερές βαλίτσες SHOEI, να σου κεραία στυλ αστυνομία (CB ήταν και τρέλαινε κόσμο – ραδιοερασιτέχνης γαρ). Γίνεται να έχεις όμως τέτοιο «εργαλείο» και να το κρατάς μόνο στον Ελλαδικό χώρο; ΟΧΙ βέβαια.

Προγραμματισμός λοιπόν ταξιδιού για ANDORA LA VELLA. Φεύγει η παρέα από το χωριό προηγούμενη δύο μέρες χρονικά και μετά εγώ από την πρωτεύουσα της Ελλάδος λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Η χαρά και  ο ενθουσιασμός περίσσεια, να δώσω στην μισή Αθήνα. Ξεκίνημα και πρώτη αναγκαστική στάση Κατερίνη. Όχι για ξεκούραση βέβαια αλλά για ένα άλλο ιδιαίτερο λόγο. Αποστολή δέματος από μένα στην Αθήνα με παραλήπτη εμένα. Μη γελάτε. Ήταν τόσα τα πράγματα που φορτώθηκαν, που δεν υπήρχε χώρος για τα ψώνια από τον α-φορολογικό παράδεισο (τότε) την Ανδόρα (τι κρύσταλλα φλάς, τι λάμπες, τι ντίζες, μάλλινα, αδιάβροχα, γάντια, αλλαξιές εσώρουχα κτλ. κτλ) υπερτίμηση βλέπετε του τι διαβάζαμε στον Καββαθά.

Η Ευρώπη άρχισε να απομυθοποιείται. Ποιά Γαλλία και ποιά Αυστρία, Γερμανία (υπήρχε και τότε το Μόναχο, το Garmish, το Σάλτσμπουργκ, το Werfen, το Bled, το Hallstatt).

Βέβαια, ήταν και αυτή η άτιμη ενωμένη Γιουγκοσλαβία (1.200 km από Ευζώνους για να βγεις Αυστρία) και από κει κατέβαινε όλη η Ευρώπη, όλοι οι εργαζόμενοι στο Βέλγιο, Γερμανία με τις καλοκαιρινές άδειες, όλοι οι Τούρκοι για τα βάθη της Ασίας, όλα τα τροχόσπιτα (ρωτήστε και τον Στέφανο Ψημένο που γύριζε από Nord Cap που είχε πάει ολομόναχος και δούλευε στους αγρούς της Γιουγκοσλαβίας για να βγάλει το χαρτζιλίκι και να μπορέσει έτσι να γυρίσει πίσω στην πατρίδα). Κατάσταση δρόμων και νοοτροπία ανθρώπων; Αφήστε. Καλύτερα να πιούμε κανα κρασάκι, γιατί εδώ δεν χωράνε.

Μόνο ένα παράδειγμα: Έξοδος από ομίχλη. Η milicja στημένη εκεί ακριβώς που τελείωνε το σύννεφο της ομίχλης. Πρόστιμο γιατί έχεις αναμμένα φώτα collega. Μη τυχόν και έβριζες. Ήξεραν όλες τις βρισιές και αφού σου είχαν ζητήσει πρώτα διαβατήρια και πράσινη κάρτα άντε να βρίσεις. Τέλος πάντων.

 

Ο χρόνος κυλάει, η ζωή προχωράει και η μοίρα τα φέρνει να γνωρίσω τον γιατρό Ανδρέα Κωστάλα σε μια προσγείωση στου Παπάγου δίπλα από την Κατεχάκη (βλέπετε πετάω και με «αετό» – αιωρόπτερο το λένε, αλεξίπτωτο κτλ., τώρα αυτά θα λέμε;).

Με τη γνωριμία γίνεται και η «απιστία» στον Ανδρέα από την «πιστή» του VF 750 S και περνάει στα χέρια μου. Άξονα, κινητήρα V κατά μήκος της μηχανής και υδρόψυξη. Το πιο στενό μοτέρ παραγωγής και μηχανή τότε στην αγορά. Ανεμοθώρακα και τεντωτήρες εκκεντροφόρων αγορασμένοι από Αμερική (τι σου είναι το μεράκι;) ηλεκτρονικό ταμπλό και over drive, tank bag bagster και στο πλάι βαλίτσες Krauzer. Ραντεβού με την παρέα στην Lyon, εκείνοι από Έβρο μέσω Σόφιας εγώ από Αθήνα. Όπως λέμε δηλ. Ομόνοια – Σύνταγμα ένα πράγμα. Ή το άλλο.

Ραντεβού στο Nice (Γιουγκοσλαβία), 11 με 11:30 είπαμε στην καφετέρια Porto Bello (λες και ήταν βόλτα στην παραλιακή). Ε 11:10 ο δικός σου μπροστά στην Porto Bello. Διευκρίνιση: Ούτε GPS φυσικά, ούτε κινητά τηλέφωνα, ούτε δορυφόροι ούτε ούτε, ένας χάρτης μόνο της Μισελέν και ….προπόνηση στην αίσθηση προσανατολισμού. Πολύ γλυκό και ενδιαφέρον. Οι συνέπειες; Θα ανάψουμε το τζάκι το χειμώνα να τα λέμε και όποτε τελειώσουμε…….!

Ταυτόχρονα όμως εκείνο τον καιρό δοκιμάζονται και άλλα μηχανοκίνητα μέσα, όπως skidoo, ATV Hovercraft κτλ. Διοργάνωση με τον συνάδελφο Αλέξανδρο Τσαντούλα των ιστορικών «Adventure Games» (τα δημοσίευε ο Καββαθάς στους 4 Τροχούς), που σημαίνει δραστηριότητες στη φύση ανά την Ελλάδα για παιδιά 12-18 ετών σε ποικίλες δραστηριότητες για ένα 10ήμερο.

Κάποια στιγμή όμως, 14 Φεβρουαρίου ΄97, του Αγίου που ξέρετε, τι κάνουμε; Δώρα; Ε να η ευκαιρία για την «αγορά του αιώνα». BMW K75 RT. Ζούσε ο συγχωρεμένος κ. Βασίλης Καλφαρέντζος (Μιχαλακοπούλου μεριά) και πρόλαβα ένα από τα δύο τελευταία κομμάτια που υπήρχαν (την πιο όμορφη), γιατί τότε ακριβώς η μαμά BMW για δικούς της λόγους σταμάτησε την παραγωγή του κινητήρα Κ και αυτό το μοντέλο. ABS εκείνα τα χρόνια, ηλεκτρονικό εγκέφαλο, ολόσωμο fairing-εργασία φοιτητών του παν/μίου του Μονάχου και το μισό μοτέρ από την Μ3 δηλ. 3κύλινδρο – δεν είχαν βάλει ακόμα την όπισθεν.

Το καλοκαίρι της ίδιας  χρονιάς είχα την χαρά και την τιμή να παρευρίσκομαι ως ιδρυτικό μέλος στην ίδρυση του BMW club (Νο 202, το λογότυπο «Ήμουν και εγώ εκεί» άρεσε σε πολλούς) στο Καταράλα στην παραλιακή. Που την πήγα την μπέμπα,  που με πήγε αφήστε τα. Ε από τότε το κοντέρ ξεπέρασε τις 200.000+++ χιλιόμετρα. Το παράπονο, είναι ότι δεν μπόρεσα να την πάω στον Αρκτικό Κύκλο – δεν ταίριαξε – και ελπίζω να μη με χρεώσει ως «απιστία» την αγορά ενός Daytona sprinter 125 τον καιρό που υπήρξε ένα μικρό ατυχηματάκι και περίμενα την επισκευή της. Πως θα ζούσα χωρίς μοτοκίνηση; Ε;

Η ικανοποίηση από τη συμβίωση, η χαρά, η καταπολέμηση του άγχους της καθημερινότητας, η εκπλήρωση σκέψεων και ονείρων δεν χωράνε σ΄ αυτή τη δημοσίευση. Για περισσότερα, τα στοιχεία μου υπάρχουν στη λέσχη.
Υ.Γ.: Θα ήταν αχαριστία κλείνοντας, να μην ευχαριστήσω τον κ. Παναγιωτόπουλο και τους τεχνικούς του για το επίπεδο της τεχνικής υποστήριξης και εξυπηρέτησης τόσα χρόνια και φυσικά όλα τα «παλιόπαιδα» του Δ.Σ. και τον Πρόεδρο της λέσχης, όπως και τους φίλους που κάναμε έστω και ένα χιλιόμετρο (που λέει ο λόγος) μαζί ή ήπιαμε μια γουλιά κρασί, αναψυκτικό δεν έχει σημασία.
Ακόμα, να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους χορηγούς της λέσχης μας και όποιον άλλο με τον τρόπο του βοήθησε-στήριξε το club. Έχω πάρει πολλά δώρα αξιοπρεπή, πανάκριβα, χρήσιμα (Μόνο δύο απουσίες μέχρι τώρα από την κοπή της πίττας).

Καλά και ασφαλή χιλιόμετρα. Να ΄μαστε όλοι καλά και να μη χανόμαστε