Το να ξεκινήσει ένα παιδί με ένα ποδήλατο την επαφή του με τα δίτροχα είναι φυσιολογικό. Το να ξεκινήσει ένα μικρό παιδί με το ποδήλατο σε μία επαρχία και να εξαφανίζεται με φίλους του σε αποστάσεις πέρα από τον έλεγχο των γονιών σε σημείο που να τους προκαλεί πονοκέφαλο για το πού βρίσκεται όλη μέρα σε τί χιλιομετρικές αποστάσεις, σε τί δρόμους κι επικίνδυνες διαδρομές και ίσως είναι άξιο αναφοράς για το πώς ξεκινάει το πάθος με τα δίτροχα. Μετά από κάποιες μεγάλες περιπλανήσεις με ποδήλατο πριν την εφηβεία σε ηλικία 16 χρονών πέρασα στα μηχανοκίνητα δίτροχα με μία Floretta που είχε παρατήσει ο πατέρας μου και είχε φροντίσει να την κρύψει σε μια αποθήκη. Στις αρχές κάποιου καλοκαιριού ενώ η υπόλοιπη οικογένεια είχε ανέβει στην Αθήνα βρήκα την ευκαιρία … αφαίρεσα τα καλύμματα και τα σκεπάσματα από τη Floretta και στη θέση της τοποθέτησα τελάρα και ένα κομμένο σκουπόξυλο για τιμόνι ώστε κάτω από τα καλύμματα να φαίνονται πάλι σαν ένα σκεπασμένο μηχανάκι.
Την Floretta την έκρυψα πίσω από ένα συνεργείο αυτοκινήτων ενός φίλου μηχανικού του Χρήστου. Κάθε φορά που μάζευα χρήματα από το χαρτζιλίκι μου αγόραζα και ένα εξάρτημα και ζόριζα το Χρήστο να μαστορέψει το μηχανάκι.
Τα κοντινά ταξιδάκια με τη Floretta, με φίλους, σταμάτησαν όταν ένας αστυνομικός της περιοχής με έπιασε χωρίς να έχω κανένα από τα απαραίτητα έγγραφα αφού βγήκε μπροστά μου από το πουθενά σαν Βιετκόνγκ σε έναν παράδρομο πίσω από μία καφετέρια που συνήθιζα να πηγαίνω. Τότε ήμουν ανήλικος. Όμως παραπέμφθηκα σε δικαστήριο μετά από ένα χρόνο ως ενήλικος και παρά το γεγονός ότι είχα βγάλει δίπλωμα ανεξαρτήτως κυβικών για καλή διαγωγή και είχα όλα τα απαραίτητα χαρτιά στο δικαστήριο αυτό κόστισε 12000 μεταλλικές δραχμές σε αντίθεση με άλλους ανήλικους που είχαν αθωωθεί. Η Floretta μπήκε για δεύτερη φορά στην αποθήκη κι έμεινε εκεί για πολλά χρόνια μέχρι που τη χάρισε σε κάποιον ο πατέρας μου αλλά ευτυχώς επειδή έπιασα δουλειά στην καφετέρια είχα την ευκαιρία να κυκλοφορώ με την Kawasaki GPZ 550 του ιδιοκτήτη της καφετέριας και νόμιμα.
Κάπως έτσι αρχίζω να ανεβαίνω σε μεγαλύτερες μοτοσικλέτες που τη δεκαετία του ’80 είναι στο φόρτε τους σε όλη την Ελλάδα. Οδήγησα κάποια μοντέλα της εποχής όπως το Suzuki 750 katana που είχαν μεγαλύτεροι σε ηλικία φίλοι αλλά είναι χαρακτηριστικό ότι δεν απέκτησα καμία μοτοσικλέτα πάρα μόνο πολύ αργότερα. Αυτό γιατί παρά την μετοίκησή μου στην Αθήνα λόγω σπουδών όπου όλα θα ήταν πιο εύκολα οι γονείς κατάφερναν να με “εξαγοράζουν”, όποτε συγκέντρωνα χρήματα για την αγορά μηχανής, προσθέτοντας χρήματα για να πάρω κάποιο αυτοκίνητο. Έτσι υπήρξα ιδιοκτήτης αυτοκινήτων αλλά παράλληλα οδηγούσα μοτοσικλέτες φίλων σε καθημερινή βάση.
Όπως το Kawasaki 250 KLR του ενός κολλητού , το Suzuki GSXF 400 του άλλου. Για δύο σεζόν το 2001 και το 2002 είχα δουλέψει στη Σαντορίνη με αντικείμενο τον τουρισμό και είχα νοικιάσει ένα Yamaha XT 650. Με την επιστροφή στην Αθήνα το 2002 και ξεκινώντας να εργάζομαι στα Ελληνικά Ταχυδρομεία σκόπευα να αγοράσω μια δική μου μοτοσικλέτα. Τότε ως ταχυδρόμος έκανα 35 χιλιόμετρα ημερησίως επαγγελματικά διανομή της αλληλογραφίας με μοτοσικλέτα 125 cc. Σε ένα ταξίδι στην Θεσσαλονίκη καθόμουν σε ένα καφέ κοντά στη θάλασσα και χάζευα ένα μοτοσικλετιστικό περιοδικό. Τότε είδα την BMW F 650 GS Dakar. Ήταν η τελευταία Dakar και ήταν lifting των προηγουμένων.
Τότε αισθάνθηκα ότι αυτό το μοντέλο κατασκευάστηκε για μένα. Επιστρέφοντας στην Αθήνα δούλεψα και σε δεύτερη δουλειά και πολύ σύντομα την αγόρασα. Έτσι μπήκα για πρώτη φορά στον κόσμο της BMW.
Ο κρυφός πόθος ήταν πάντα η R1200GS. Μέχρι να φτάσω σε αυτή χρειάστηκε να περάσω το 2014 από την F800GS Adventure. Η ζωή όπως και η BMW με εξέπληξε άλλη μια φορά ευχάριστα όταν μετά από μια αποτυχία να εγκριθεί χρηματοδότηση για την αγορά της F800 GS καθυστερώντας να την αγοράσω βγήκε η πρώτη Adventure σε αυτή την κατηγορία. Πηγαίνοντας, λοιπόν, να αγοράσω την F800 στον αντιπρόσωπο είδα για πρώτη φορά την adventure και ενθουσιάστηκα τόσο ώστε ακυρώσαμε την προηγούμενη σύμβαση και έκλεισα την Adventure.
Με αυτή την μοτοσικλέτα είναι η πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με τη λέσχη κι έγινα μέλος. Ήταν μία υπέροχη εμπειρία για μένα. Στη λέσχη εκτός από το ότι γνώρισα μια πολύ καλή μεγάλη παρέα με πολλούς καταπληκτικούς ανθρώπους συνειδητοποίησα πολλά πράγματα για το μοτοσικλετισμό που τα είχα αταξινόμητα στο μυαλό μου.
[ ] Από το 2017 έχω πραγματοποιήσει την επιθυμία χρόνων και είμαι ιδιοκτήτης μιας R1200GS . Πιστεύω ότι δεν έχει τόσο σημασία ποια μοτοσικλέτα αρέσει περισσότερο στον καθένα αλλά η αγάπη για τον μοτοσικλετισμό , η ασφαλής οδήγηση, το ταξίδι , η παρέα και η αλληλεγγύη.
[ ] Μέσα από τη δική μου μοτοσικλετιστική διαδρομή πιστεύω ότι το πάθος για κάτι που αγαπάς θα βγει είτε νωρίς εύκολα και χωρίς εμπόδια είτε αργότερα που θα είναι στον δικό σου έλεγχο. Σημασία έχει μόνο ο τρόπος που κάνεις αυτό που αγαπάς.
[ ] Σίγουρα η λέσχη μας έχει παίξει πολύ σημαντικό ρόλο σε αυτό κι έχει ακόμη πολλά να δώσει. Να είμαστε όλοι καλά και να περνάμε υπέροχα!
