Ήταν πριν δύο χρόνια, στα 50 μου χρόνια, όταν μου μπήκε το μικρόβιο της μοτοσυκλέτας. Κάποιος με ρώτησε “χώρισες”; Δεν ξέρω τι σχέση μπορεί να έχει το ένα με το άλλο αλλά, παρότι πράγματι χώρισα, δεν είχε σχέση με αυτό, τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση.
Η αλήθεια είναι πως με “παρέσυρε” ο αδερφός μου καθώς ήταν πιο ώριμη η ιδέα σε εκείνον. Έβγαλε εκείνος δίπλωμα για μοτοσυκλέτα, πήγα κι έβγαλα κι εγώ. Καθώς λατρεύει τα GS έκλεισε test ride στη ΒΕΛΜΑΡ (Θεσσαλονίκη) με ένα Adventure. “Θα έρθεις για παρέα”; με ρώτησε και φυσικά δέχτηκα. Επέλεξα ένα R18 που μου άρεσε από την πρώτη στιγμή που το είδα και φύγαμε για μια εκδρομή εξασφαλίζοντας για κάμποσες ώρες τις μηχανές. Γυρίσαμε ενθουσιασμένοι, ο καθένας για τη μηχανή που οδηγούσε. Πήγα στον πωλητή, άφησα τα κλειδιά και του παρήγγειλα ένα συλλεκτικό R18 100 years edition κι εκείνος μου βρήκε και μου έφερε ένα από τα μόλις 1923 κομμάτια που παρήχθησαν. Δε θα ξεχάσω το σοκ όταν μου φίλησε τα χέρια από τη χαρά του καθώς του κάλυψα το 50% του ετήσιου στόχου του (για το συγκεκριμμένο μοντέλο βεβαίως).
Ήταν Ιούλιος του 2023 όταν παρέλαβα τη μηχανή, υπέροχη και γυαλιστερή, βαριά και μεταλλική. Δε θυμάμαι να σταματάω σε φανάρι και να μη με φωτογραφίζουν, να μου μιλάνε, να με ρωτάνε. Ήρθε όμως η εκδρομή του Club στην Καλαμπάκα που μου ανέτρεψε τα δεδομένα. Καθώς όλες μου οι βόλτες ήταν εντός πόλης, σκέφτηκα να κάνω μία εκδρομούλα να δω πώς είναι να ταξιδεύεις με μηχανή. Να κάνω ένα τεστ και στον εαυτό μου, πριν την εκδρομή, για να μην αρχίσουν να με πονάνε τα πάντα μου και γίνω ρόμπα μπροστά σε όλους αυτούς τους έμπειρους αναβάτες. Συνειδητοποίησα πως η μηχανή, όσο όμορφη κι αν ήταν, δεν έκανε για κάποιον που θέλει να ταξιδεύει μαζί της. Κι έτσι την πούλησα για να πάρω ένα R1250 RT το οποίο πλέον το χαίρεται άλλο μέλος της λέσχης μας καθώς κι αυτό δε μου ταίριαξε. Το RT έγινε K1600 Bagger που, παρά τα πολλά και καλά που είχε, δεν μπόρεσα ποτέ να νιώσω άνετα με τον όγκο και το βάρος του. Πλέον πήρε κι αυτό τη θέση του προς πώληση στις βιτρίνα ενός γνωστού εμπόρου στην Αθήνα ο οποίος καλείται να μου φέρει το επόμενο, ελπίζοντας να βρω επιτέλους την Ιθάκη μου.
Είναι ωραίες οι μηχανές μα κυρίως το μέσο για την εξυπηρέτηση του σκοπού. Κι ο σκοπός είναι να χαίρεσαι, να χαμογελάς, να γουστάρεις. Θα έλεγα και να ξεχνάς. Πρόσφατα, εν όψει της εκδρομής μας στη λίμνη Κερκίνη και τη Βουλγαρία, κι ενώ ήμουν σε αναμονή για να δω αν θα μπορέσουν να ταξιδέψουν οι φίλοι μας από τα νησιά λόγω απεργίας των λιμενεργατών προκειμένου να πάρω εγώ ένα δωμάτιο καθώς αυτά ήταν είδος προς εξαφάνιση στο τριήμερο τη 28ης Οκτωβρίου, παρακαλούσα μέσα μου να μπορέσουν οι άνθρωποι να ταξιδέψουν, τόσο για να χαρούν την εκδρομή όσο και γιατί κάποια προβλήματα που αντιμετώπιζα τότε είχαν ρίξει τόσο πολύ την ψυχολογία μου που δεν ήθελα να πάω. Τελικά η απεργία παρέμεινε κι εγώ κλήθηκα να πάω. Χωρίς όρεξη και κέφι. Και ξέρετε κάτι; Ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να μου συμβεί. Χαλάρωσε το μυαλό μου, είδα τους φίλους από τη λέσχη, βολτάραμε, φάγαμε, ταξιδέψαμε. Καταλαβαίνεις πόσο καλά πέρασες όταν χαιρετάς τους υπόλοιπους καθώς οι δρόμοι χωρίζουν, όταν εξοκείλεις από το κομβόι για να τραβήξεις το δικό σου δρόμο προς το σπίτι.
Και σκέφτεσαι πως όλοι αυτοί απλά γουστάρουν την παρέα σου. Δεν κοιτάνε ποιος είσαι, τι κάνεις, πού εργάζεσαι, πόσα βγάζεις. Χωρίς ιδιοτέλεια, χωρίς συμφέροντα. Κι αυτό μου αρέσει πολύ. Άνθρωποι από όλη τη χώρα, ετερόκλητοι, σμίγουν και περνάνε καλά γιατί τίποτα δεν υπάρχει που να τους χωρίζει παρά μόνο ένα που τους ενώνει…
