Η Ελληνίδα Θέλμα -ή μήπως Λουίζ;- Γυρίζει τον Κόσμο σε Δύο Ρόδες

Δώδεκα χρόνια ήμουν η Πολυτίμη Μπόζνου με τη βέσπα και το ασορτί φυστικί κράνος. Κανονικό εργαλείο το βεσπάκι μου. Σπίτι- δουλειά, δουλειά-σπίτι, όργωνα κάθε μέρα την Λ. Κηφισίας.

Ταξίδι για μένα, εδώ και 3 ½ χρόνια, σημαίνει: μηχανή, χάρτης, φωτογραφίες, διανυκτέρευση σε μοτέλ ή σε σκηνή. Ποτέ δε μου έλεγε κάτι το «είμαι όλη μέρα στην ξενοδοχείο». Τέτοιου τύπου διακοπές, δεν έκανα ποτέ. Πλήττω στο ξενοδοχείο, μ’ αρέσει η περιπέτεια, το διαφορετικό. Βαριέμαι τρομερά τα συμβατικά μαζέματα, τις συμβατικές κυρίες που γνωρίζω κατά καιρούς.

Αν μου έλεγες όταν πρωτοανέβηκα σε μηχανή, ότι θα γύριζα Τουρκία, Μοντενέγκρο, Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Αμερική, Αυστραλία και Ελλάδα, μόνη, σε δυο ρόδες, θα σου λεγα «Εγώ; Αποκλείεται!». Στην πορεία βρήκα τον εαυτό μου -γιατί δεν είναι χόμπι η μηχανή. Η μηχανή είμαι εγώ. Μια φορά το χρόνο θέλω οπωσδήποτε να κάνω ένα σόλο ταξίδι. Το νιώθω βαθιά μέσα μου. Ενδιάμεσα φυσικά υπάρχουν αμέτρητες ημερήσιες-διήμερες εκδρομές και όχι μόνο, και κοντινότερες βόλτες.

Αν είχα χρόνο θα ήθελα να κάνω το «RTW», το ταξίδι «Round The World», όπως συνηθίζουν να λένε στη γλώσσα των μοτοσυκλετιστών. Να πάω, ας πούμε, από την Αλάσκα ως τη Γη του Πυρός, και από την Ελλάδα στην Ινδία και να επιστρέψω από Ρωσία. Το σκέφτομαι τώρα και φοβάμαι. Κάθε φορά που ξεκινάω ένα ταξίδι φοβάμαι. Πάντα όμως, ο φόβος είναι μικρότερος από όλα τα άλλα συναισθήματα. Κι είναι αυτή η ντόπα της ελευθερίας και ο ήχος του αέρα, και ο ορίζοντας που σε κάνουν να αισθάνεσαι πως όχι μόνο έχεις αρπάξει τη ζωή από τα μαλλιά, αλλά σου έμειναν και τούφες στα χέρια.

Εγώ, λοιπόν, είχα ένα βεσπάκι για το πήγαινε- έλα. Φεύγοντας από το γραφείο μια μέρα, σταματάω σε μια αντιπροσωπεία μηχανών και τους λέω θέλω ένα μηχανάκι, μικρούλι. «Το πιο μικρό είναι 650 κυβικά», μου λένε. «Αποκλείεται!», ψελλίζω μέσα μου. Βλέπω ένα μεταχειρισμένο που μου άρεσε -ήταν σε εξαιρετική κατάσταση. Κι έτσι από τα 125 κυβικά ανέβηκα ξαφνικά στα 650. Σε μια μέρα. Έτσι ανέβηκα και υψόμετρο στην Αμερική, από τα -80 από την επιφάνεια της θάλασσας στα 3000 μέτρα. Αλλά ας πάρουμε τα πράματα από την αρχή.

Ήταν πρώτη Αυγούστου, δεν είχα διακοπές, ήταν άδεια η Αθήνα. Μόλις έχω πάρει το μηχανάκι των 650 κυβικών. Πήγαινα στην Κηφισίας πέρα δώθε και το Σαββατοκύριακο στο Σχοινιά. Ξεκίνησα τότε, να κρατάω ημερολόγιο. «Σήμερα έκανα ρεκόρ μεγάλο: 60 χλμ». Έκτοτε γράφω ασταμάτητα. Πριν από δύο μήνες σημείωσα το ημερήσιο ρεκόρ μου στην Αυστραλία : 850 χλμ. με μέσο όρο ταχύτητας 110χλμ/ώρα που ήταν και το όριο ταχύτητας στη Νότια Αυστραλία.

Λεωνίδιο

Αύγουστος του ’09. Όλα ξεκίνησαν με τους «Los turistas». Ένα forum για μηχανόβιους που βρήκα τυχαία στο ίντερνετ. «Εκδρομή στο Λεωνίδιο» έγραφε η ανακοίνωση. Παίρνω τηλέφωνο, «γυναίκες δέχεστε;». Εμεινε ο άλλος. Μου δίνει  ραντεβού, στο «Πέτρινο» στο Χαϊδάρι -πάω και βλέπω όλους τους τύπους να με κοιτάζουν σαν να είμαι ούφο. Και ξεκινάμε για το Λεωνίδιο: 500 χλμ. πήγαινε έλα αυθημερόν. Ντρεπόμουν, προσπαθούσα να τους φτάσω, αυτοί ήταν σίφουνες, έτρωγα τη σκόνη τους. Κοιτάζω καμιά φορά εκείνη τη φοβερή φωτογραφία, σε ένα πεζούλι, όλοι άντρες και εγώ στη μέση: η Πολυτίμη στη χώρα των μηχανόβιων.

Περνούν οι μήνες, συνεχίζω τα ημερήσια ταξιδάκια. Δεν με καλύπτουν όμως πλέον. Θέλω διήμερα και πάνω. Νοέμβριο του 2010, ξαναμπαίνω στην έκθεση της BMW. Κεραυνοβόλος έρωτας, με τη μηχανή που έχω τώρα. Τη βλέπω ολοκαίνουργια στη βιτρίνα σε άσπρο-μαύρο-κόκκινο και τρελαίνομαι με την ομορφιά της. Φόβος; Τρελός. Θα τα καταφέρω, ή όχι; Πιο πολλά κυβικά, πιο μεγάλη, πιο βαριά. Γενικώς δεν είμαι φοβιτσιάρα αλλά τις μηχανές τις φοβόμουν κι ακόμα τις φοβάμαι. Την πήρα 2 Δεκεμβρίου. Κάθε βράδυ μετά τη δουλειά, για να τη συνηθίσω, πήγαινα από το σπίτι μου στην Κηφισιά, ως τη Βάρκιζα και το Σούνιο μέσα στη μαύρη νύχτα. Όσο λιγότεροι άνθρωποι με έβλεπαν, τόσο καλύτερα. Εκτός του ότι έπρεπε να μάθω να την οδηγώ (το ευκολότερο μέρος), έπρεπε να μάθω να την παρκάρω και να την στηρίζω στο σταντ. Μεγάλο βάρος!

Αθήνα

Γνωρίζω ένα ζευγάρι μηχανόβιων από την Αγγλία, τον Simon και τη Monika Newbound, κάτοχοι και λάτρεις της BMW και οι δύο και ταξιδευτές, έχοντας στην κατοχή τους το Guinness World Record των 99.600 xλμ γύρω από τον κόσμο! Πρώτη πηγή έμπνευσης και ενθάρρυνσης. Ήταν απίστευτα καλοί μαζί μου, με βοήθησαν να ξεπεράσω φόβους και να δω τα πράγματα από άλλη οπτική γωνία.

 

Ναύπλιο

Ένας φίλος μου, Πορτογάλος μηχανόβιος, o Manuel, μου συστήνει τον Ian Coates. Εναν Αγγλο, 71 χρονών που έχει κάνει 5 φορές τον γύρο του κόσμου. Δεύτερη πηγή έμπνευσης. Τον προσκαλώ να έρθει σε εκδρομή που κάναμε με τη Λέσχη της BMW Riders τον Μάρτιο του 2011 στον Πόρο και ήρθε και μας συνάντησε στο Ναύπλιο όπου έμενε τότε, στο μέσο της διαδρομής. Θυμάμαι τη μηχανή του που είχε πάνω άπειρα αυτοκόλλητα, ο ίδιος σοφός στο είδος. «Polytimi you can do it», μου λέει. «Open your wings». Τα λόγια του έριξαν μέσα μου το σπόρο που μεγάλωσε όταν γνώρισα δύο μήνες αργότερα τη Sherri Jo, -τρίτη πηγή έμπνευσης- στο πέρασμά της από την Αθήνα, κάνοντας το «Round The World» σόλο.

Sherri Jo

Αμερικάνα στην καταγωγή, είχε ξεκινήσει από την Αυστραλία και έκανε το γύρο του κόσμου μόνη. Την φιλοξένησα στο σπίτι μου, έμεινε 5 μέρες και δεθήκαμε σαν αδερφές, πήγαμε σε συναντήσεις στη Λέσχη της BMW, βόλτες με τις μηχανές μας στην Αθήνα και στα περίχωρα, σε πάρτυ, περάσαμε καταπληκτικά. Ώσπου ήρθε η ώρα να φύγει. Κυριακή ξημερώματα, την πάμε με τις μηχανές συνοδεία στο λιμάνι του Πειραιά. Εγώ έκλαιγα. Παιδικό συναίσθημα, αυτό που ένιωθα. Δεν πέρασε μια εβδομάδα και έχουμε γίνει αδερφές ψυχές. Τρίτη, βγάζω τα απαραίτητα χαρτιά και πάω στην Κω να την συναντήσω. Και πάμε Τουρκία. Συνταξιδέψαμε για 2 μέρες στη νότια περιοχή και παραλιακά. Έπειτα εκείνη συνέχισε ανατολικά, εγώ ξεκίνησα να την διασχίζω κεντρικά και βόρεια. Είχα φτιάξει ένα γενικό πλάνο για πρώτη φορά. Κι ήρθε ο δεύτερος αποχωρισμός κι η βουτιά στα βαθιά: Έμεινα μόνη στην Τουρκία με μια μηχανή.

Τουρκία

Ξεκινάω με βάση το πλάνο. Δεν έχω περιθώριο να σκεφτώ. Καβαλάω τη μηχανή και φεύγω. Συγκεντρώνομαι τόσο πολύ σ’ αυτό που κάνω, που δεν προλαβαίνω να σκεφτώ ποιον άφησα πίσω και τί με περιμένει. Το βράδυ, με βρίσκει στο Pamukkale. Εκπληκτικό μέρος. Τα βουνά είναι σαν ασβεστώματα και στη μέση έχουν πισίνες. Το σπίτι που μένω ανήκει σε μια οικογένεια μουσουλμάνων -τους οποίους έχω βρει από το ίντερνετ και νοικιάζω ένα δωμάτιό τους. Προσπαθώ να κάνω καλή οργάνωση, να έχω ένα γενικό πλάνο όταν ταξιδεύω γιατί έχω την τρέλα και θέλω να δω το μάξιμουμ στον μίνιμουμ χρόνο. Επιστροφή από Κήπους, βόλτα στο Διδυμότειχο, Αλεξανδρούπολη και Ξάνθη, Μετέωρα. Ομορφιές.

Μαυροβούνιο

Γυρίζω από την Τουρκία. Δυο εβδομάδες μετά ήταν το Πάσχα. Μ. Παρασκευή με Δευτέρα του Πάσχα : 4 ολόκληρες μέρες εκτός δουλειάς. Που προλαβαίνω να πάω; Ξεκινάω για το Μαυροβούνιο. Κάνω την πρώτη μου διανυκτέρευση στην Οχρίδα, 750χλμ από την Αθήνα. Σε ένα σπίτι μουσουλμάνων και πάλι, κουκλί. Ο ιδιοκτήτης έχει και ταβέρνα και τρώω ένα γεύμα τεράστιο, με 5 ευρώ. Στα Τίρανα με περιμένει ένας φίλος της Sherri Jo, ο Blazo με τη μηχανή του και με ξεναγεί σε όλα τα παράλια της πανέμορφης χώρας του. Το βράδυ πάρτυ της τοπικής λέσχης μοτοσυκλετιστών και φιλοξενία από τους ίδιους στην υπέροχη πόλη Kotor. Γυρίζω από Αλβανία, Γιάννενα. Ακόμα και εκεί (Γιάννενα) σε ένα απρόσωπο ξενοδοχείο, με υποδέχτηκαν με μεγάλη αγάπη και ενδιαφέρον και μου έδωσαν το καλύτερο δωμάτιο, επειδή με είδαν ταλαιπωρημένη και μέσα στο χώμα και δεν πίστευαν ότι γύρισα μόνη μου από Αλβανία. Επιστρέφω Αθήνα και μέσα Μαΐου, πάω στη Βουλγαρία για μια μίνι συνάντηση του μεγαλύτερου μοτοσυκλετιστικού φόρουμ στον κόσμο, των «Horizons Unlimited». Πρώτο βράδυ Σιδηρόκαστρο, διανυκτερεύω σε ένα γλυκύτατο ξενοδοχειάκι και όταν φτάσω στον προορισμό μου μένω σε οργανωμένο κάμπινγκ όπου γίνεται και η συνάντηση.

Βουλγαρία

Τοπικές εκδρομές με παρέα, όμορφες διαδρομές την ημέρα και τα βράδυα παρουσιάσεις ταξιδιών από διάφορους ταξιδευτές. Φεύγοντας κάνω το λάθος να ξεκινήσω αργά (12 το μεσημέρι) και να πάω από μια διαδρομή δύσκολη που δεν την είχα μελετήσει καθόλου, την οποία μου πρότειναν εκεί και θεωρείται και πολύ ομορφότερη από τις συνηθισμένες συμβατικές διαδρομές. Η αλήθεια είναι ότι όταν ταξιδεύεις με τη μηχανή ψάχνεις πάντα την «διαφορετική – εναλλακτική» διαδρομή. Δεν εκτιμώ την απόσταση σωστά, με πιάνει η νύχτα στο απόλυτο πουθενά, ανεβοκατεβαίνω τα βουνά -δεν τελειώνουν με τίποτα. Ο δρόμος είναι υπό κατασκευή και ο καιρός χειροτερεύει. Ξαφνικά κατακλυσμός. Σταματώντας να βάλω το αδιάβροχο το μόνο που σκεφτόμουν ήταν : «Μηχανούλα μου μη μ’ αφήσεις». Αν μ’ αφήσει, την έβαψα, δεν υπάρχει ούτε πουλί πετούμενο. Και πάω και πάω και δε φτάνω. Βρίζω τον εαυτό μου -γιατί ξεκίνησα στη 1 το μεσημέρι και όχι το πρωί όπως πάντα, γιατί άκουσα τους άλλους, γιατί, γιατί. Δε θα ξεχάσω τη χαρά μόλις είδα το φώτα στα σύνορα.

Σιδηρόκαστρο

Φτάνω στο Σιδηρόκαστρο, στο ίδιο ξενοδοχείο που έμεινα καθώς ερχόμουν, μπαίνω μέσα αγκαλιάζω την κυρία που φεύγοντας δυο μέρες πριν, μου είχε γεμίσει το θερμός μου με καφέ. Μου φαινόταν σαν να μπήκα στον παράδεισο. Την άλλη μέρα, είχε μια τρελή λιακάδα και όλα ήταν τέλεια. Κάθομαι για πρωινό, κι έρχεται η ίδια κυρία να με σερβίρει. Αισθάνθηκα σα να βλέπω τη μαμά μου. «Τι πέρασα χθες το βράδυ κυρία Δέσποινα» της λέω, «κάτσε θα σε περιποιηθώ»  μου λέει, μου φέρνει μια ομελέτα και σπιτικό ψωμί και γλυκά. Αν είχα πάει με παρέα δεν θα της είχα δώσει σημασία. Αυτές τις λεπτομέρειες σου χαρίζει η μηχανή. Οι άνθρωποι είναι απλοί και στην πλειοψηφία τους καλοί και πρόθυμοι να σε βοηθήσουν. Συνεχίζω στην Λίμνη Κερκίνη.

Αμερική

Απολογισμός ταξιδιού: 5000 χλμ, πέντε δυτικές πολιτείες, σόλο ταξίδι φυσικά. Νοικιάζω μηχανή από το Λος Άντζελες. Προβληματίστηκα τι μηχανή να νοικιάσω. Όλοι οι φίλοι μου έλεγαν BMW. Πήρα μια Harley. Άλλη φιλοσοφία. Σκέφτηκα, στην Αμερική είμαι, γιατί να μην πάρω Harley; Πότε θα ξαναέχω τέτοια ευκαιρία; Πάω στο γραφείο ενοικίασης, τους αρχίζω το τροπάρι μου, «ποια είναι η πιο μικρή, η πιο ελαφριά, η πιο εύκολη;». Δεν υπάρχει καμία μηχανή Harley σε αυτή την κατηγορία. Αποτέλεσμα; Η δικιά μου μηχανή, 800 κυβικά η Harley που νοίκιασα τελικά, 1600 κυβικά. Η δικιά μου μηχανή 180 κιλά, η Harley 300. Κι αντί να πάω να κάνω μια βόλτα δοκιμαστική, να συνηθίσω, βγήκα απευθείας στους δρόμους του Λος Άντζελες, πάτησα γκάζι και έφυγα.

Ήταν τέλος Αυγούστου, και είχα στο μυαλό μου να πάω οπωσδήποτε στο  Death Valley και ειδικά στο Zabriskie Point. Από τότε που είδα την ταινία μου είχε κολλήσει να βρεθώ στο συγκεκριμένο σημείο. Και να μαι. Εχει +50c, είμαι με τη Harley, έχω βάλει ένα μαντήλι στο πρόσωπο, σε ότι περισσεύει από το καλοκαιρινό κράνος, γιατί με καίει ο λίβας. Αραιά και που βλέπω κάτι Αμερικανούς τουρίστες με τις τζιπάρες τους, με κοιτάζουν σαν να είμαι εξωγήινη, το θερμόμετρο γράφει 49,5 βαθμούς! Κι εγώ βιντεοσκοπώ, την έχω καταβρεί. Με μαγνήτισε η περιοχή. Δεν ήθελα να φύγω. Όμως έφυγα και συνέχισα το ταξίδι μου. Την ίδια μέρα, από τα -80 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας έφτασα σε 3000 μέτρα ύψος στο Yosemite Park. Φοβερή εναλλαγή. Μέσα σε πυκνά δάση και μονοπάτια. Εκεί που σκοτεινιάζει πάντα πιο γρήγορα. Καταλήγω ότι προτιμώ τον ανοιχτό ορίζοντα. Ενώ μου αρέσει το πράσινο, μου φέρνει μια σκοτεινιά. Θέλω φως. Μου αρέσει το φως. Και στο Yosemite Park, είχε πολλά μονοπάτια, έλεγα άντε να βγαίνουμε. Δεν κατάλαβα τίποτα με την υψομετρική διαφορά. Δεν τα σκέφτομαι αυτά. Θέλω μόνο να είμαι πάνω στη μηχανή και να ταξιδεύω.

Ισπανία – Πορτογαλία

Όταν κέρδισα μια υποτροφία από το Ινστιτούτο Θερβάντες στην Αθήνα, για μαθήματα ισπανικών για 2 εβδομάδες στο Valladolid της Ισπανίας, άρπαξα την ευκαιρία δίχως δεύτερη σκέψη : Ισπανικά που τα λατρεύω και ταξίδι με τη μοτοσυκλέτα μέχρι εκεί! Νότια Ευρώπη, Γαλλική και Ιταλική Ριβιέρα, εξοχές της Ισπανίας. Και ένα ενδιάμεσο Σαββατοκύριακο που βρίσκομαι εκεί, με ανακαλύπτει πάλι ο φίλος μου ο Manuel και με καλεί να κάνω μια παρουσίαση ταξιδιού μου στην Πορτογαλία στην ετήσια μοτοσυκλετιστική συνάντηση που γίνεται εκεί από την Touratech, τον μεγαλύτερο dealer ειδών μοτοσυκλέτας στον κόσμο. Παιχνιδάκι τα 500χλμ να πάω και τα 500 να γυρίσω πίσω στην Ισπανία, δεν υπήρξε δεύτερη σκέψη. Παρασκευή απόγευμα μετά το μάθημα αναχώρηση μέσα από εξοχές και country roads. Σάββατο βράδυ παρουσίαση του ταξιδιού μου στην Αμερική σε ένα ενθουσιώδες κοινό 200 ατόμων (ήξερα μόνο τον Manuel και τη γυναίκα του την Mimi). Απίστευτο άγχος το οποίο εξαφανίστηκε μετά το πρώτο λεπτό της αρχής της παρουσίασης.

Aυστραλία

Μιλάω με την Sherri Jo στο skype. Την έχω πεθυμήσει. Μόλις έχει επιστρέψει στη βάση της από το δικό της “RTW” μαγευτικό ταξίδι. «Δεν έρχεσαι Αυστραλία;» μου λέει. «Θα κάνουμε ένα μίνι ταξίδι στο Kangaroo Island παρέα, και μετά συνεχίζεις μόνη σου γιατί έχω ανειλημμένες υποχρεώσεις» Τον επόμενο μήνα με υποδέχεται στο αεροδρόμιο της Αδελαϊδας. Η Αυστραλία είναι πολύ πιο άγρια. Υπάρχει ένας δρόμος που διασχίζει τη χώρα, έξω από τις πόλεις και δεν υπάρχουν μπάρες ή διάζωμα. Στα χωράφια έχουν ρίξει άσφαλτο κι αυτή είναι η εθνική οδός, με προειδοποιητικές ταμπέλες για άγρια ζώα που μπορεί να σου την πέσουνε. Στο τέλος μισείς τα καγκουρώ. Βγαίνουν κυρίως το δειλινό μέχρι την ανατολή, πετάγονται σαν γάτες στη μέση του δρόμου, και οι νταλίκες που εκεί είναι οι μεγαλύτερες του κόσμου, τα λεγόμενα 50μετρα road trains, τα ισοπεδώνουν. ‘Εβλεπα τα πουλιά στο δρόμο μαζεμένα πάνω σε σκοτωμένα καγκουρώ. Πολύ έντονες οι μυρωδιές. Ηρθα σαν τρελή να δω καγκουρώ και τα είδα ψητά, στην άσφαλτο.

Παραμονή Πρωτοχρονιάς στην παραλία και 1η του χρόνου αναχώρηση οι δυο μας για το Kangaroo Island. Είχαμε δει το δελτίο καιρού –βροχή για τα 2 επόμενα 24ωρα – όσο δηλαδή θα είμαστε εκεί. Είμαστε αισιόδοξες ότι ίσως να έπεφτε λίγο έξω η πρόγνωση. Κατακλυσμός και τα 2 εικοσιτετράωρα τελικά, καλύψαμε όλο το οδικό δίκτυο του νησιού, με πήγε στα μέρη που έπρεπε να δω, στους μαύρους κύκνους του Νότιου Ημισφαιρίου, στις φώκιες, σε απίστευτες παραλίες και βράχια, κάναμε κάμπιγκ, όλα υπό καταρρακτώδη βροχή. Πρόβλημα με την πρώτη μηχανή που είχα νοικιάσει, με «άφησε» 4 ώρες στο πουθενά. «Part of the adventure», που λέμε πάντα με την φίλη μου. Συνεχίζουμε.

Τρεις του μήνα ξεκινάω το σόλο ταξίδι μου στην Αυστραλία.Το 2ο μηχανάκι που έχω νοικιάσει, είναι σπαρτιάτικο και σούπερ αξιόπιστο. Το λάτρεψα. Τη μέρα που έκανα τα 850 χλμ, ξεκίνησα στις 7.30 το πρωί. Στην Αυστραλία δεν φεύγουν με τίποτα τα ρημάδια τα χλμ γιατί είναι το όριο ταχύτητας πάρα πολύ χαμηλό. Εδώ στην Ελλάδα, τα 500 φεύγουν σαν νερό.Θερμοκρασίες 38 – 45 βαθμοί Κελσίου. Είμαι στο «φυσικό μου περιβάλλον»!

Ατέλειωτα χιλιόμετρα. South Australia, Northern Territory, Victoria State. Αλλάζω Πολιτείες, γυρίζω το ρολόι μπροστά – πίσω αντίστοιχα. Το μάτι μου κάνει κρα να δω ζωντανό άνθρωπο, ένα αυτοκίνητο έστω μια από αυτές τις νταλίκες 50 μέτρων. Τεποζιτάκι με έξτρα βενζίνη απαραίτητο.Το μάξιμουμ επάνω στη μηχανή είναι 1,5 ώρα. Μετά θες διάλειμμα. 2 – 3 – 5 λεπτά. Προς το τέλος σταματάς πιο συχνά, κουράζεσαι. Αραιά και που, πετυχαίνω Road Houses, όπως λέγονται εκεί τα βενζινάδικα. Τελείως σπαρτιάτικα και λιτά. Σταματάω σε ένα, βλέπω 2 μηχανές ΒΜW. Μάλλον με πείραξε η ζέστη. Βλέπω τις πινακίδες τους, είναι από την Τουρκία. Μέσα τρώνε δυο άντρες- είμαι από την Ελλάδα, τους λέω. Και δύο μέρες πήγαμε παρέα. Τα βράδια να πίνεις μπύρες μου έλεγαν, έχει μαγνήσιο.

Συνάντησα Αβορίγινες, σε ένα χωριό στην έρημο. Και στο δρόμο για το Uluru, όπου επρόκειτο να διανυκτερεύσω, βλέπω στη μέση του πουθενά, μια ταμπέλα: greek taverna. Δεν είμαστε καλά! Τρελάθηκα. Σουρεάλ μέρα. Είμαι στο Coober Pedy, με μια παλιοπαρέα Ελλήνων σε στυλ καφενείου, ο ιδιοκτήτης έχει πέντε παιδιά, κάνουν όλοι σαν τρελοί να με φιλοξενήσουν, επιμένουν να φάμε φέτα- λες και την πεθύμησα. Κι έχουν όλοι μια συγκινητική ιστορία. Είναι εξηντάρηδες και, συνταξιούχοι, ήρθαν εδώ αρχές του ‘60, με τη συμφωνία Ελλάδας- Αυστραλίας, με το «Πατρίς» κι από τότε ζουν σ΄αυτό το χωριό που είναι διάσημο για την πέτρα οπάλ. Όλοι έχουν δουλέψει μια ζωή στα ορυχεία, έχουν πολύ καλές συντάξεις, οι γυναίκες τους ήρθαν σαν τις νύφες του Βούλγαρη από την Πάτρα και άλλα μέρη, για να παντρευτούν. Τα νέα της Ελλάδας τα ξέρουν καλύτερα από μένα. Έχουν ανοιχτή μονίμως την τηλεόραση στις ειδήσεις και τα talk shows. Είναι ενημερωμένοι για τις κυβερνήσεις και όλοι έξαλλοι με την κατάσταση στην Ελλάδα- ενημερώνονται συνεχώς και σχολιάζουν τα πάντα. Φεύγοντας μου έδωσαν δυο τρεις πετρούλες οπάλ που δεν είναι επεξεργασμένες. Ενθύμιο και φυλαχτό. Πιο πολύ κι από τα τοπία, είναι οι άνθρωποι που γνωρίζεις και αγαπάς.

Υπάρχουν ατέλειωτα χιλιόμετρα. Όταν η μηχανή πάει με 110 και έχεις να κάνεις 700. Με μόνη παρέα το κοαλάκι που μου έδωσε η Sherri Jo. Τα έξοδα της μηχανής είναι σχεδόν τα μόνα μου έξοδα. Το μόνο που ζητάω από τις πανσιόν που μένω είναι νερό και ίντερνετ. Επικοινωνώ με την οικογένειά μου μέσω του skype. Τα παιδιά μου, μέσα τους, ξέρουν. Η μαμά, έχει αυτό το κόλλημα. Όταν γυρίζω από τα ταξίδια οι συμφοιτήτριες της κόρης μου, ζητάνε να βγάλω τους χάρτες, τα στίκερς, όλα όσα έτσι κι αλλιώς είναι απλωμένα στο σπίτι μου. Πάντα έχω και χάρτες μαζί μου γιατί το gps που είναι το τέλειο εργαλείο για τις μεγάλες πόλεις και πολλές φορές είναι το παρεάκι μου, μπορεί να σε προδώσει οπουδήποτε. Εξάλλου οι παλαιού τύπου χάρτες έχουν άλλη γοητεία!

Στο Port Lincoln φιλοξενούμαι σε μια μηχανόβια κυρία 70 χρονών η οποία έχει γυρίσει με μηχανή τον μισό πλανήτη από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 μέχρι σήμερα. Τώρα ετοιμάζεται για δυο μήνες στην Ταϋλάνδη (με μοτοσυκλέτα εννοείται). Πάω σε ένα fast food να βρω ίντερνετ και ακούω από τις κυρίες του διπλανού τραπεζιού: «Και που λες Ντίνα μου, έτσι κι έτσι». Κι εδώ Ελληνες. Ενθουσιάζονται. Αγκαλιές, φιλιά, ιστορίες.

Το μεγαλύτερο διάστημα που έχω μείνει εκτός μηχανής ήταν δυο μήνες, όταν έσπασα το πόδι μου, εδώ στην Αθήνα, σε μια εκπαίδευση σε χώμα. «Most places are as safe (or safer) than home» λένε κι έχουν δίκιο. Ακίνητη η μηχανή στο γκαράζ, κατεβαίνω κάθε τόσο με τις πατερίτσες και την κοιτάζω που με περιμένει, κούκλα, στη θέση της, την ακούω να με φωνάζει. Κι όταν έρχεται η ώρα, παρά τις προτροπές όλων, ετοιμάζω τα ρούχα – κράνος και τα σχετικά στα κρυφά και γίνομαι καπνός.

Με τη μηχανή ζεις τη φύση, τους ανθρώπους, τις μυρωδιές. Έχω γνωρίσει ανθρώπους που σκίζονται να σε βοηθήσουν, γιατί θα τύχουν φορές που θα έχεις κάποιο μηχανικό πρόβλημα, αλλά πάντα θα βρεις άκρη. Είμαι αισιόδοξη και αισθάνομαι ότι πάντα υπάρχει ένας φύλακας άγγελος που με ακολουθεί στο ταξίδι μου.

Όπου έχω βρεθεί, σε σούπερ ερημιές, πάντα κάτι γίνεται και βρίσκω άκρη. Ο  ήχος και η αίσθηση του αέρα που νιώθεις από την κορυφή μέχρι τα νύχια, οι πολύ έντονες μυρωδιές από τους ευκάλυπτους στην Αυστραλία, το «μούγκρισμα» του ωκεανού (Νότιος Ωκεανός στην Αυστραλία, Pacific Highway 1 στη Δυτική Αμερική), το υπέροχο ροζ λουλούδι της ερήμου στην Τυνισία, οι φιδίσιες στροφές των οροσειρών της Ελλάδας μας, οι γαλάζιες λίμνες και οι αμμουδερές παραλίες μας, οι ανατολές και τα δειλινά που έχουν ακόμα πιο έντονα χρώματα όταν τα κοιτάζεις κατάματα. Και οι άνθρωποι που συναντάς στο ταξίδι σου και είναι πάντα διατεθειμένου να σε βοηθήσουν, να σε ποτίσουν και να σε ταΐσουν, να σε φιλοξενήσουν και να σου διηγηθούν τις ιστορίες τους. Οι εκατοντάδες φωτογραφίες που μοιράζεσαι με τους αγαπημένους σου μετά από κάθε ταξίδι. Λένε ότι μηχανή είναι ανδρική δραστηριότητα. Εντάξει, αλλά κι εμείς οι γυναίκες μπορούμε. Αν το πάρουμε απόφαση, μπορούμε. Δεν γεννηθήκαμε για να είμαστε -μόνο- νοικοκυρές.

Το ταξίδι συνεχίζεται.

Πηγή: http://www.vice.com/gr/read/ellinida-kosmos-dyo-troxoi