Ξενάγηση Λέσχης στο Φάρο Αρκίτσας, την Κυριακή 23 Μαΐου 2021.

Ξενάγηση Λέσχης στο Φάρο Αρκίτσας, την Κυριακή 23 Μαΐου 2021.

Αγαπητά Μέλη,

Η Λέσχη μας έχει προγραμματίσει επίσκεψη στο Φάρο της Αρκίτσας (Δαφνούσια) στον Νομό Φθιώτιδος, την Κυριακή 23 Μαΐου 2021.

 

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΠΙΣΚΕΨΗΣ/ ΞΕΝΑΓΗΣΗΣ

10:00                Συγκέντρωση στα ΣΕΑ ΚΑΠΑΝΔΡΙΤΙΟΥ.

10:30                Αναχώρηση.

Απόσταση:  ΣΕΑ Καπανδριτίου  – Φάρος Αρκίτσας: 120 χλμ., 1ω 15΄≈ , μέσω Α/Δ ΠΑΘΕ/ΝΕΟ Αθηνών – Θεσσαλονίκης/Ε75/Α1.

12:00≈              Άφιξη στον Φάρο της Αρκίτσας (Δαφνούσια 352 00) Επίσκεψη / Ξενάγηση.

14:00≈              Γεύμα σε επιλεγμένο εστιατόριο της περιοχής.

16:30≈              Επιστροφή και στάση για καφεδάκι το οποίο θα αποφασιστεί από κοινού.

Δηλώσεις συμμετοχής απαραίτητες για την επίσκεψη και το γεύμα έως την Τετάρτη 19 Μαΐου 2021, στον Υπεύθυνο Εκδρομικού Σπύρο Καψοκαβάδη (κινητό: 6944 665125).

Η συμμετοχή στην επίσκεψη αφορά μόνο ενεργά μέλη της Λέσχης και όσους έχουν υποβάλλει αίτηση ένταξης σε αυτήν.

Υπενθυμίζεται πως η σωστή μοτοσυκλετιστική ενδυμασία οδηγού – συνεπιβάτη, η τήρηση κανόνων ομαδικής πορείας και η επιμελής συντήρηση των μοτοσυκλετών μας, θεωρείται δεδομένη.

Το παραπάνω πρόγραμμα μπορεί να τροποποιηθεί εάν απαιτηθεί, με σύμφωνη γνώμη των συμμετεχόντων.

Η ΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΕΚΔΡΟΜΗΣ / ΕΠΙΣΚΕΨΗΣ / ΠΕΡΙΗΓΗΣΗΣ Κ.Λ.Π., ΕΙΝΑΙ ΟΜΑΔΙΚΗ.

Επιβάλλεται όπως οι συμμετέχοντες φέρουν μαζί τους για ασφάλεια και προστασία όλων: Κατάλληλη προστατευτική μάσκα, γάντια μιας χρήσης και απολυμαντικό διάλυμα.

 

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ ΦΑΡΙΚΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ

«΄Ως δ΄ότ’ άν έκ πόντοιο σέλας ναύτοισι φανείη καιομένου πυρός· το δε καίεται υψόθ’ όρεσφιν».

Ομήρου Ιλιάδα Τα 375

Οι πρώτες αναφορές κατασκευής και λειτουργίας πυρσών στη ελληνική αρχαιότητα, ανήκουν στα Ομηρικά Έπη όπου αναφέρεται σε κορυφές πύργων, λόφων ή τοπικών γήινων εξάρσεων, άναβαν εύφλεκτες ύλες προς διευκόλυνση της ναυσιπλοΐας δηλαδή δημιουργούσαν ¨πρωτογενείς¨ φάρους.

Σύμφωνα με ιστορικές πηγές, πριν από το διάσημο Φάρο της Αλεξάνδρειας, υπήρξαν φάροι έναντι της άκρας του Ακρωτηρίου της Έλλης (Φάρος Σιγείου), στη Λα Κορούνια της Ισπανίας (Πύργος του Ηρακλέους) και στον Πειραιά.

Η ονομασία «Φάρος», θεωρείται ότι προέρχεται από την ονομασία της Νησίδος «Φάρος» πλησίον της Αλεξάνδρειας, επί της οποίας τον 3ο αιώνα π.χ., κατασκευάστηκε ο ομώνυμος φάρος από τον περιώνυμο αρχιτέκτονα Σώστρατο τον Κνίδιο.

Ο «Φάρος της Αλεξάνδρειας» ήταν ο πλέον φημισμένος φάρος της αρχαιότητας κι ένα από τα «7 Θαύματα του Κόσμου». Με ύψος «πύργου» στα 156,9 μέτρα, αποτελούσε το υψηλότερο κτίσμα ενώ η φωτοβολία του ήταν 30 ν.μ. Κατά τη διάρκεια της ημέρας ¨αναδύετο¨ πυκνός καπνός από την κορυφή του πύργου ο οποίος βοηθούσε τα πλοία να χαράξουν πορεία προς το λιμάνι της Αλεξάνδρειας. Δυστυχώς μετά τους σεισμούς που έλαβαν χώρα το 796 π.χ., το 1303 μ.χ. και το 1323 μ.χ., καταστράφηκε ολοκληρωτικά.

Από την περίοδο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ελάχιστα στοιχεία έγιναν γνωστά, με αναφορές μόνο σε τρεις φάρους: Έναν στην ευρωπαϊκή ακτή του Βοσπόρου – απέναντι από τις Συμπληγάδες, στον Φάρο της Κωνσταντινουπόλεως και στον Φάρο στο Πανί στην ακτή της Προποντίδας.

Θεωρείται ότι μέχρι τα τέλη του 18ου αιώνα, οι υπάρχοντες φάροι λειτουργούσαν όπως στην αρχαιότητα, δηλαδή με καύση ξύλου, άνθρακα ή φυτικών ελαίων και χρήση ρητινωδών ουσιών.

Στον Ελλαδικό χώρο, φάροι υπήρξαν πολύ πριν από το 1650 στο Αρχιπέλαγος του Αιγαίου, στο Μυρτώο και στο Κρητικό Πέλαγος και συγκεκριμένα στα σημαντικότερα λιμάνια της εποχής, όπως στη Χίο (1420), Ρόδο (1490), Μυτιλήνη (1782) και Μεθώνη.

Την εποχή της Τουρκοκρατίας δεν υπήρξαν πυρσοί στις Ελληνικές ακτές τόσο λόγω των συνθηκών διαβίωσης των Ελλήνων όσο κι εκ του φόβου πειρατείας στα νησιά και στις παράκτιες περιοχές (οι περισσότεροι κατασκευάστηκαν μεταξύ του 1822 και του 1910).

Από το 1822 η Μεγάλη Βρετανία, υπό την προστασία της οποίας τελούσε η Ιόνιος Πολιτεία, είχε μεριμνήσει με συστηματικό σχεδιασμό για την κατασκευή φάρων σε επιλεγμένες θέσεις των Ιονίων Νήσων (Φρούριο Κερκύρας 1822, Βαρδιάνοι Αργοστολίου 1824, Λάκκα και Μαντόνα Παξών 1825 κ.λ.π.).

Ο πρώτος Φανός του νεοσύστατου Ελληνικού Κράτους, άναψε μεταξύ 1829 – 1830 στο λιμάνι της Αίγινας και ακολούθησαν στο λιμάνι της Κέας (Τζια) και στο λιμάνι των Σπετσών.

Μέχρι σήμερα, το Ελληνικό φαρικό δίκτυο δεν έχει σταματήσει να επεκτείνεται και περιλαμβάνει περισσότερους από 1.300 πυρσούς, από τους οποίους οι 120 είναι λιθόκτιστοι φάροι και απ’ αυτούς οι 34 έχουν χαρακτηρισθεί ως Ιστορικά Διατηρητέα Μνημεία της Πολιτιστικής μας Κληρονομιάς.

 

Ο ΦΑΡΟΣ ΤΗΣ ΑΡΚΙΤΣΑΣ

Ο Φάρος Αρκίτσας (ΑΕΦ 5670), αποτελεί έναν από τους 28 Φάρους σε ολόκληρη την Ελλάδα που άνοιξαν τις  ¨πύλες¨ τους στο κοινό, στις 18 Αυγούστου 2019.

Βρίσκεται στο Ακρωτήρι «Κύνιον» στον Ευβοϊκό Κόλπο, απέναντι από την Αιδηψό, εγκατεστημένος στο παραλιακό χωριό Αρκίτσα, 2 χιλιόμετρα από την πλατεία και πολύ κοντά στο λιμάνι το οποίο διαθέτει το Πορθμείο Αρκίτσας – Αιδηψού.

Κατασκευάστηκε το 1906 και πρόκειται για έναν από τους πιο καλοδιατηρημένους και ομορφότερους Φάρους της Ελλάδος.

Ο τετράγωνος Πύργος του φτάνει τα 15 μέτρα και το εστιακό του ύψος τα 17 μέτρα.

Είναι αναλάμπων με δύο λευκές αναλαμπές που εναλλάσσονται με μια σταθερή και περίοδο ανά 10 δευτερόλεπτα και ονομαστική φωτοβολία 14 ναυτικών μιλίων (γίνεται ορατός μέχρι την είσοδο του βορείου Ευβοϊκού).

Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου παρέμεινε σβηστός και στα πλαίσια ανασυγκρότησης του Φαρικού Δικτύου, επαναλειτούργησε το 1945 με πηγή ενέργειας και πάλι το πετρέλαιο. Καθώς το 1977 ηλεκτροδοτήθηκε, αντικαταστάθηκαν τα φωτιστικά μηχανήματα πετρελαίου και λειτούργησε ως επιτηρούμενος ηλεκτρικός.

Η πρόσβαση γίνεται οδικώς από την Αρκίτσα.

 

ΕΙΔΗ ΦΑΡΩΝ

Πυρσοί Πετρελαίου

Λειτούργησαν από το 1830 μέχρι το 1995.

Ήταν όλοι επιτηρούμενοι και έδιναν σταθερό ή αναλαμπών φως. Για την αναλαμπή χρησιμοποιούνταν κατάλληλος ωρολογιακός μηχανισμός ο οποίος ανά τακτά χρονικά διαστήματα κουρδίζονταν από το Φαροφύλακα. Ο μηχανισμός ξεκουρδιζόταν με τη βοήθεια ενός βάρους που κινούνταν κάθετα στον πύργο του φάρου και παράλληλα περιέστρεφε το οπτικό. Ήταν τοποθετημένοι κυρίως σε λιμάνια και έδιναν φωτοβολία σε απόσταση 15 – 25 ναυτικά μίλια. Έχουν όλοι πλέον καταργηθεί.

Πυρσοί Ασετιλίνης

Λειτουργούσαν από το 1915 μέχρι το 2002.

Ήταν αυτόματοι αναλάμποντες και οι πλέον αξιόπιστοι. Ο εφοδιασμός τους με αέριο ασετιλίνης, γινόταν μια φορά ετησίως. Καταργήθηκαν λόγω υψηλού κόστους συντήρησης και λειτουργίας.

Πυρσοί Ηλεκτρικοί

Λειτουργούν με ηλεκτρικό ρεύμα AC από το δίκτυο της ΔΕΗ. Τροφοδοτούνται μέσω κατάλληλου κυκλώματος ηλεκτρικού λαμπτήρα AC ή DC (με φορτιστή και συσσωρευτές). Πρόκειται για αξιόπιστους φάρους, με δυνατότητες μεγάλης φωτοβολίας και πολύ χαμηλό κόστος συντήρησης και λειτουργίας.

Πυρσοί Ηλιακοί

Λειτουργούν στο Φαρικό Δίκτυο από το 1980 καθώς αποτελούν είδος πυρσών νέας τεχνολογίας. Οι Ηλιακοί Πυρσοί αντικατέστησαν κυρίως τους Πυρσούς Ασετιλίνης.

Το μέγεθος της λυχνίας και η ισχύς των ηλιακών γεννητριών καθώς και η χωρητικότητα των συσσωρευτών, καθορίζεται από την επιθυμητή φωτοβολία. Η ηλιακή ακτινοβολία συλλέγεται από τις ηλιακές γεννήτριες και αποθηκεύεται στους συσσωρευτές. Το ηλιακό ρεύμα μέσω ενός φωτοκύτταρου τροφοδοτεί τον εκλαμπτήρα ο οποίος με τη σειρά του δημιουργεί τις αναλαμπές, τίθεται σε λειτουργία μετά τη δύση του ηλίου και τροφοδοτεί τη λυχνία του πυρσού. Με την ανατολή του ηλίου το φωτοκύτταρο διακόπτει την τροφοδοσία και σβήνει ο πυρσός.

Η χωρητικότητα των συσσωρευτών υπολογίζεται έτσι ώστε ο πυρσός να λειτουργεί χωρίς πρόβλημα για 15 ημέρες, διάστημα κατά το οποίο θα επικρατούν δυσμενείς καιρικές συνθήκες και δεν θα είναι δυνατή η φόρτισή της.

Περιμένουμε παλιούς και νέους φίλους να περάσουμε όμορφα.

Its our DNA!

Για το Δ.Σ. της Λέσχης,

Ο Υπεύθυνος Εκδρομικού

Σπύρος Καψοκαβάδης