Αγαπητά μέλη
Έφτασε και η δική μου ώρα να σας παρουσιάσω τον εαυτό μου, να γνωριστούμε καλύτερα.. και να σκεφτώ καλύτερα τι με οδήγησε οδηγικά στο σήμερα.
Συνειδητοποίησα λοιπόν πως στην ζωή μου οδηγικά έχω δύο σταθμούς , ο ένας ήταν η μύηση μου .. ο άλλος ήταν η κόρη μου.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από την αρχή , από την «μύση» .. Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα αγόρι 13 ετών .. Τότε που έρχεται και η εφηβεία , και το αγόρι θέλει να γίνει ή μάλλον καλύτερα .. θέλει να δείξει ότι είναι άντρας! Θέλαμε να ανήκουμε σε μία ομάδα , όχι απαραίτητα γιατί ήταν ης μόδας ή επειδή όλοι κάνανε το ίδιο .. Αλλά ήταν μία αίσθηση ελευθερίας και διαφυγής. Μαζευόμασταν όλα τα πιτσιρίκια και δείχναμε τι «φοράνε» τα μηχανάκια , και εγώ ήμουν ένα από αυτά δίπλα σε ένα GLX μπλε με λευκή πέρλα. Δεν έχουν αλλάξει και πολύ τα 13χρονα εκείνης της εποχής με το σήμερα .. Μόνο εγώ άλλαξα γιατί τότε ειχα μαλλια και τους έβαζα και ζελέ φλίπερ.. Τώρα δεν έχω μαλλιά για να βάλω τον ζελέ.
(ευκολο να με κάνετε εικόνα νομίζω
ΥΓ Οι φωτογραφίες εκείνης της εποχής μπορεί να βρισκονται κολειδαμπαρωμένες σε μπαούλο στο χωριό)
Το πρώτο μηχανάκι το διαδέχτηκε ένα ZX12r KAWASAKI, μαζί με την πρώτη μου πτώση σε σπασμένο στάντ έτσι όπως καθόμουν αγέρωχος. Να τα λέμε και αυτά.
Μεγαλώνοντας άλλαξαν και οι ανάγκες , στα 19 αποφάσισα να κάνω το διπλωμά μου απεριόριστο για να μπορώ να οδηγάω μηχανή ανεξαρτήτου κυβισμού..
Το 2014 ξεκίνησα να απομακρύνομαι από την περιφερεια Λάρισας και Βόλου αισθανόμενος πιο σίγουρος για τον εαυτό μου .. και καβάλα σε ένα Kawasaki z1000 έκανα μικρές αποδράσεις.
Και περνάνε τα χρόνια και Το Kawasaki έγινε TDM το 2017 . Όμως αυτή η αγάπη έληξε γρήγορα γιατί ήρθε να την διαδεχθεί η μεγαλύτερη όλων ..ο ερχομός της κόρης μου.
Θεωρούσα πως την ωριμότητα μου ως πατέρας την καθόριζε η ύπαρξη ή όχι μιάς μηχανής. Και για να αισθανόμαστε όλοι ασφαλείς πήρα την απόφαση με βαριά καρδιά να μείνω.. χωρίς μηχανή. Έτσι μας μάθανε βλέπεις. Εγώ δεν είχα πατέρα μηχανόβιο.. είχα πατέρα γιατρό που ήταν ένα κινητό άγχος γιατί καθημερινά έβλεπε να έρχονται τροχαία στο νοσοκομείο.
Αυτό όμως είναι σαν σαρακι , μια φλόγα που σιγοκαίει .. Ενας πόθος κρυφός .. Είναι στο αίμα σου , από την στιγμή που ανέβεις πανω στο δικυκλο αυτό κυκλοφορεί μέσα σου . Για καιρό έκανα πως δεν το ακουγα και δεν το ένιωθα. Όμως δεν αντεξα . Η F900xr ήρθε πιο ώριμα από ποτέ, μαζί με μαθήματα στο Riding School . Ολοκλήσα τα 3 επίπεδα , έμαθα να οδηγώ σωστά και ανέπτυξα οδηγική παιδεία.. και καταλαβα πως τόσα χρόνια ήμουν ένας απλός χειριστής και όχι πραγματικός οδηγός . Λίγο Πριν τα 30 συνειδητοποίησα ότι η γνώση του κώδικα οδικής κυκλοφορίας δεν σχετίζεται απαραίτητα με την ασφάλεια. Και η ασφάλεια δεν σχετίζεται απαραίτητα με το μέσο μεταφοράς που χρησιμοποιείς. Σχεδον όλοι γνωρίζουμε τον κοκ , ελαχιστοι όμως γνωριζουμε το ίδιο μας το μέσο , το πως να το χρησιμοποιήσουμε στην κάθε καιρική συνθήκη και ότι η ελευθερία δεν συνάδει με την ταχύτητα. Είδα παιδάκια στην ηλικία της κόρης μου να ‘’ιππεύουν’’ κυριολεκτικά… μια μηχανή , φορώντας εξοπλισμό , έχοντας αντίληψη και συνείδηση . Σοκαρίστηκα δεν θα πω ψέματα, έκανα εικόνα την δικιά μου με κράνος .
Αυτή την κουλτούρα ήθελα στην ζωή μου .. Αυτή την φιλοσοφία βρήκα και στο BMW CLUB .
Στην λέσχη της BMW μπήκα με την ίδια ανάγκη που είχε ο 13χρονος εαυτός μου , να ανήκει σε μία ομάδα..Εκεί όμως συνάντησα άτομα διαφόρων ηλικιών και στάτους με την ίδια καψούρα , την ίδια φλόγα , την ίδια ανάγκη και μέσα από αυτούς γνώρισα καλύτερα τις μηχανές . H F900XR έγινε πλεον 1250GS ADVENTURE και μαζί με αυτή μεγάλωσα και εγώ .
Κατάλαβα πως η αδρεναλίνη με κρατάει νέο , πως η μηχανή είναι το μέσο να ξεχνιέμαι , να ξεφεύγω από την καθημερινότητα , η ζωή πάνω στο δίκυκλο είναι κάτι ανάμεσα σε ζεν και αναρχία .
Η οδική αντίληψη δεν είναι η μορφωση αλλά παιδεία και ο σεβασμός .
ΖΕΝ ΚΑΙ ΑΝΑΡΧΙΑ .